De vergankelijke kosmos
Deze cultuur bloeit het lichaam open
Met een hart dat is gesloten
De body glanst met goud bespoten
Webben rond vermolmend hout
Roerloos tot de dood zo oud
Waar de tuinheer niet kan snoeien
Kan geen lelie open bloeien
Waar geheid de tijd de pijn van voelt
‘t Bloed gekoeld waar woede innerlijk woelt
Hangt in een mist van tranen
Rotte appels aan de bomen in de lanen
Door de wind en zure regen weggespoeld
De met chemicaliën bespoten bomen
In een donker groen dicht vergezicht
De stem van de dichter bij kaarslicht
Op schrift een vergezicht van klonen
Zie ook: http://www.carillon42.blogspot.com
Schrijver: eliZe Augustinus, 15 december 2019
Geplaatst in de categorie: filosofie