Netgedichten

netgedicht (nr. 71.650):

Alleen de tijd als onderkomen?

Ten laatste raakte ik verstrikt
in aderen van zuiver bloed, een
belevingsstuwing diep in het hart,
soms te groot, de geest te nauw, of

verkrampt en vergrijsd in eigen taal,
mijn plaats verkrampt in scharlaken
rood met alleen de tijd als onderkomen,
het doen te laten als opwaartse druk

van zwaartekracht als ik de teugels
in een laatste sprong aanspan van
een tijdelijke dood is opgeschort
door drukkende aardse ziel kan ik

rustig stikken, door haar ademnood
verkeer ik in het ondeelbare, voltrekt
uit het hermetisch zwart omsloten niets,
daarin blijkt alles te bestaan, strikt genomen

zonder dat ik het op schrift heb gezet.