Irene

Terwijl mijn schedel nog natrilt door je vele woorden
en ik met mijn ei vaak blijf zitten...

zie ik steeds het beeld
van een vroege ochtend, zo vlak voor zonsopgang
en erna,
bij de heuvels van Isfahan
en van Shiraz met zijn rozentuinen
als onderpand van onze vriendschap.

Wij zijn verbonden door klank en toon,
gezeten op een tapijt met gouden draden
vóór het raam met uitzicht op de nevels.

Het grijzig zicht dat zwaar hing
als een blokkade voor inspiratie
transformeerde in belofte.

Het thema 'muziek' vloeide halleluja als vanzelf
en vervolgens snuffelden wij in kunst.
Wij waren niet wars van bevallig naakt.
Vanuit Matisse of Mondriaan als bron
klotste een woordelijk stroompje.

We kregen onze innerlijke beloning:
wonderlijk als spaanse margrieten in de winter.

Schrijver: René Roumen
26 april 2021

RenatoRoumengmail.com

Irene

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 99