Netgedichten

netgedicht (nr. 75.373):

Mijn tijger blijft liggen

Ik huil van ellende, van binnen
zak ik in elkaar, weer, weer
moet ik mezelf aanvuren
om door te zetten

De tijd is kort en gaat zo snel
maar ik moet naar bed
bij mijn tijger gaan liggen
en ermee opstaan

Huiselijk gebabbel in de keuken
de soep begint al te geuren en
ik weet dat er kaarsen branden
Kon ik maar slapen

Ik ril bij het terugslaan van de deken
Het bed moet weer naar de winterkant
Mijn tijger blijft liggen
en draait zich nog eens om

De droge tranen trekken
aan mijn huid, vooruit, eruit
er zijn bramen geplukt en
ruik, ruik het verse brood

Ik raap mezelf bij elkaar
streel de stroeve onderdelen
en pak me mooi in
als de tijger die ik was