hoe zij.......
hoe zij dromerig danst
op het golvend lied van een windbazuin
die haar lichaam streelt
tot een moszachte tuin
hoe een storm haar bekken beukt
tot zij het schip met gescheurde zeilen
en woordflarden loodst naar een kust
waar zij met verwarde krullen rust
je bloedt, zegt zij, de maan strooit
scherven, kom hier, ik ben je vampier
en uit dichtslibbende binnenwegen
vloeit doodgezwegen zwarte regen
hoe zij heerst en kiest, haar zonden bepaalt
doeltreffend schiet met vuur
je bent mijn huurling, alchemist
maar bepotel mij als een accordeonist
hoe zij zonder lichtsnelheid of protonen
in recordtijd deeltjes tot elkaar laat komen
geen zes miljard euro, dear mr. Higgs
het is een kwestie van hormonen
kom, zegt zij, blijf bij me vannacht
het licht is doodmoe, mijn bloed te traag
je mag niet gaan
maar hoe kraait 's nachts een zatte haan
hoe wij duisternis met tong en lippen
sprakeloos aten en de gaten die wij sloegen
in de nachten dat wij zwichtten
al tastend met fluisteringen dichtten
hoe zij het zout likt van mijn handen
en dan tussen haar tanden sist
jij, nu niet, nooit, ooit weer, nu
verdrink ik je mijn karakterloos meer
hoe zij mijn maalsteen
vermaalt, vergruist
de kamer wordt een instant graf
waar ik als een hond naar de wormgaten blaf
hoe zij de schaduwen verwelkomt
herkent, omarmt, de namen noemt
en onbeschaamd in erkerramen
zich van haar vrieslichaam ontdoet
hoe zij giechelend de sneeuw onhaalt
rijp likt van mijn bevroren armen
verwarm mij, zegt zij, jij bloedarme gendarme
zij die door poollicht wordt warm gestraald
hoe zij kijkt naar wolkenluchten
de wonden heelt in vogelvlucht
zij mijn sjamaan met geheime codes
in arendsvlucht met parfumlucht
hoe zij mij recidivist
loodst langs onbekende straten
en ik, kapseizend frontsoldaat,
muteer dan weer tot darwinist
hoe zij wankelend en onvoorzichtig
haar zwanenhals bewoog
en met ontkurkte gebaren sprak
die naaktslak van jou heeft een haviksoog
hoe zij draait als een dewisj
op de swing van Count Basie
de duiternis, zegt zij, geurt naar honing
de swingende graaf is vannacht mijn koning
hoe zij in een spiegel loert
naar haar evenbeeld dat zij aanbeveelt
haar rokken tilt, geen tijd verpilt
zij die ooit werd mijn cultusbeeld
hoe alles zichtbaar aan haar werd
gonzende longen, haastige hart,
gedachtensprongen, toen ik promoveerde
tot ballenjongen
hoe zij glimlachend wacht
op haar kamikazepiloot
en ik met devote ademstoot
"Speak Low" fluit voor mijn lotgenoot
heo zij elke ochtend wordt geboren
een lome blik verlaat de droom
hoe handen dan de streng ontwarren
het polychroom van het nachtfantoom
hoe zij tijd en getijden badineert
seizoenen ontkent in haar transpirerende kamer
flanerend met haar vurig baken
en mij met haar liezen elimineert
20 december 2021
Geplaatst in de categorie: erotiek
Je strooit met beelden in onsamenhangende woorden, die elkaar wel moéten tegenspreken, als flarden uit een midsummernightsdream.
Alles in een samenhang van - letterlijk - klinkklare nonsens komt het (volgens de recensent) neer op 'welsprekende onzin in welluidende klanken en structuur'.
Het geheel doet mij denken aan de nietszeggende vluchtigheid en vluchtige nietszeggendheid van een Japanse film. Tweezaamheid in onbereikbaarheid - en omgekeerd...