Onmin
Zo wil ik niet ik zijn.
Nu nukken bezit van me nemen
als waren het krijgshaftige Moren
aan de kust van Gibraltar..
kijk ik naar haar lichaam en zie heupen
schreien, schouders die kromtrekken
en boze voeten, die willen gaan stampen
op de koude keukenvloer maar dat
vooralsnog niet doen.
Later wanneer ik naar huis ga,
en in het park onder waterige bomen loop
zie ik ook je ogen, helder en geloken nu,
voor de laatste keer gebroken.
14 januari 2022
Geplaatst in de categorie: verdriet