Netgedichten

netgedicht (nr. 76.766):

Toen was er niets meer.

Zo had hij het vooraf uitgedacht,
op een koude voorjaarsdag in mei
zou hij lichtelijk verwaaid en in vermoeide tred
naar de periferie van zijn peergroup strompelen.

Zijn ego, thans onbarmhartig geklemd
in zijn bekraste armen, zou hij afleggen.

En later in de sterrennacht,
een versleten hond blafte nog even vergeefs
en schier overbodig naar de oude, wrede maan,
was er niets meer.
Niets meer wat hem nog verontrusten kon.