010. nabije afstand
Ik lag vroeger na school
uren op de grond met de
telefoon die tussen mijn
oor en mijn schouder wiebelde
Aan mijn linkerkant een bord
koude rijst, mijn schoolboeken
rechts van mij
de telefoonsnoer draaiend om mijn vingers
Ik praatte met vrienden die dezelfde taal spraken
We spraken tot diep in de nacht met gezwollen
kelen en longen. Speelden met ideeën over
haarverf en suïcide. Over jongens die niet van ons
hielden maar van wie wij teveel hielden. De pijn die
de nacht ons bracht.
Met elke nieuwe zin betraden we een ander terrein,
net als een deur waardoor iemand naar binnen stormt,
als het glas dat in een delirium van kennis en angst verbrijzelt.
Mijn Moeder klaagde nooit over de telefoonrekening,
wat het kostte om haar kind achter een deur te
zien verdwijnen, terwijl ze naar het terugtrekkende
snoer keek.
Misschien dacht ze dat dit de enige manier was
om mij te kunnen bereiken, door me weg te sturen.
om met de onderwereld te praten.
Zolang ik sprak,
kon ze mijn oor op de ijle aarde
leggen en mij toestaan om te luisteren, te ontcijferen.
De bestanddelen van mijn Moeder waren
de geaarde draad, de gloeiende snoer,
alsof ze met mij de kamer binnen
stroomde om op de een of andere manier
te zeggen, Blijf waar ik je kan bereiken,
de schemerige aarde, de donkere aarde.
Praat erover.
en als je voelt dat je er
afstand van wilt nemen
zal ik aan het snoer trekken en
je achterstevoren naar mij
terugbrengen.
... The cord van Leanne O’Sullivan.
Een puber belt met name met haar vrienden en negeert het contact met name met haar moeder. De moeder houdt afstand en respecteert de privacy van haar dochter. De moeder weet niet wat er in het leven van het kind speelt. Toch blijft ze verbonden met haar kind zolang het de moeder toestaat om mee te luisteren met de telefoongesprekken. ...
12 april 2022
Geplaatst in de categorie: kinderen