lief
mijn lief, er ontgaat
mij vanwaar ons oorsprong
uit de lente is ontsproten, madeliefjes
en sombere vergeet-mij-nietjes krioelen
als jonge vaarsen voor ‘t eerst in vrije
veld door de verse aarde kuieren
het dak van zon en maan; vandaag
slechts licht gesluierd laat de meeuwen
dansen en ganzen door het luchtruim
in een grote V van moedeloos geeuwen
het gangpad der eeuwigheid wacht
met traag vertrouwen tot de smeltkroes
elkander eert met een wederzijds respect
zonder strijd maar met erkende mededogen
lief, ons altaar wacht - waar we onze gebeden
met een waarlijk kracht naar Hem doen zenden;
maar ware het niet dat die grote G vele van ons
onder Zijn bewind hebben geleden
ik laat mijn woorden rusten in uw gehoor, doet
wat u dunkt doch laat mij vlieden door een
maalstroom van gedachten waar ik zoek
naar gelijkgestemde lieden
Geplaatst in de categorie: emoties