leven
verworpen zijn de jaren
die mij heben verlaten, al
zijn de seizoenen nog
bij vrucht der kennis
bruinrood van het verdorvene
en het blauw van het
zeer dat nu uitgestorven blijkt, al
liggen er duizenden zomers
te koelen aldaar waar het smeltwater
de hemelen deed treuren
niets ontzeggende redeneringen
dansten als zijde glansende
klanken in de leegte die mijn
hart vervulden met fantasieën, al
ontlokte een enkele snaar
een hapering bijtijds een valse
noot om mij dan tóch het geluk
te ontnemen dewelke ik
net had gezaaid op de harde
bodem die mijn geest per
gewijde gedachten deed
splijten van mijn lichaam
Geplaatst in de categorie: emoties