denken aan toen
ik heb mijn denken in het huis gelaten
wat ik wil doen is een ontastbaar feit
bij wat ik deed krijg ik amper respijt
hier op het erf voel ik me verlaten
de beiden paden ernaast en de tuin
zijn voor mij in gebreke gebleven
ik wil er naar toe en er weer leven
en brokstukken opduiken uit het puin
of ik daar nog iets terug kan vinden
dat mij herinnert aan hoe het kon zijn
binnen dat antwoord kan ik niet leven
waar ik nu ben voel ik me een blinde
die enkel nog zoekt naar iets in het klein
dat ik wegging zal hij me niet vergeven
Geplaatst in de categorie: afscheid