Netgedichten

netgedicht (nr. 80.539):

Verwantschap

een stevige wind waait
en stuurt jouw blik naar de einder
tussen fier fladderende haren, recht vooruit,
naar het onomkeerbare, welke nimmer draait
.
doch je ziel volgt niets anders meer
als men waarlijk op de liefde stuit
die onweerstaanbaar is en al wat aards is dooft.
waar vuur en vlam weer worden verenigd
zo die al voor ieder in de eeuwigheid is beloofd
.
thans is mijn ademen nog gelijk aan
de kracht van een woestijn die aan mij zuigt
doorheen het uitgestrekte hete zand
om de weg te volgen die naar verluidt
naar een verleidelijke oase leidt
.
maar deze is getrapt in zijn gang
van spijlen omhoog en verder
maar na een geluksmoment deze
door de voorspelde zwaartekracht
derhalve weer landt
.
ik probeer mijn armen naar jou te strekken,
echter deze verkorten met de jaren
en als mijn handen loodzwaar zijn
geworden in nog onbekend verschiet
hoop ik met jou doorheen een ruimte
te varen die verlichting biedt
.