Geen geluid betekent dood
Geen geluid betekent dood, afwezigheid van leven,
de ervaring van vervreemding, rusteloos gedrag,
angst voor de leegte, waaruit alles ontstaat.
daarom prefereer ik kroegrumoer, hard gelach,
ook al staat dat voor twijfel en verlegenheid,
de confettiklanken van een zwetende kermis,
een pianosonate die uit een open raam dreint,
het gewijde gezang van de nachtmis.
En, wakker geschud, een steen in stilstaand water,
een schorre oerschreeuw in de nacht,
geschuifel van voetstappen in het trappenhuis,
de troostende klankkleur van woorden, heel zacht
uitgesproken, maar botsend met de drieste kracht
en het massieve geluid van een lange
dreunenend marcherende, zwaar gelaarsde massa,
die je intens naar vredige stilte doet verlangen.
Een stilte die er echter niet is en er nooit komt,
want altijd de ruisende monotonie van regen,
die gestaag valt, soms wreed tegen de ruiten slaat,
altijd verkeer, razend langs overvolle wegen.
En dan het eeuwige zingen van de branding,
laarzen, zuigend wegzinkend in vette klei,
in de stormwind krakende zolderbalken.
Het kan je boos maken, verdrietig of blij,
maar het is er altijd, er is geen ontkomen aan,
geluid zit in je en je bent erdoor omgeven,
als geritsel van dor blad in een herfstig plantsoen,
geen geluid betekent dood, afwezigheid van leven.
30 juli 2023
Geplaatst in de categorie: overig
Over het vervreemdingseffect gesproken: als ik me goed herinner zijn er ooit psychologische experimenten uitgevoerd, met proefpersonen in een al dan niet verlichte, volkomen geluiddichte kamer...
dat eeuwig ruisende monotone en het onontkoombare van het immer voorbijrazende verkeer
en het verlangen naar vredige stilte en troostende woorden...
Maar waarin schuilt dan je ervaring van vervreemding etc. als je de kakofonie van kroegrumoer op een hoop gooit met de schoonheid van pianosonates en gewijd gezang? Dat moet je ons toch eens uitleggen...
Als melomaan hou ik van alle soorten en genres (behalve palingpop en Weense operettes). Van Arvo Pärt (maar lang niet alles) tot Frank Zappa (behalve wanneer hij zogenaamd 'klassiek' tekeer gaat)...
Trouwens, wat wij klassiek noemen kent sinds de twintigste eeuw een waaier aan variëteiten. Zet voor de grap het begin eens op van Stravinsky's Sacre, of de Vuurvogel...waanzinnig knap!
die zijn gecomponeerd voor de eeuwigheid...(maar misschien heeft de typduivel van de u een i gemaakt?)