In memoriam matris (5)

Tegen de befloerste muren
der rouwkapel
staan wij gebogen,
de zonen en de man,
omheen de eikenhouten kist.

De buren, de goede vrienden
schuiven schuw, onwennig voorbij.
Onhandig sprenkelen zij
het gewijde water,
dikke, glinsterende druppels,
in het licht der lantaarns.

De geluiden buiten
zijn verstild en anders.

Als schimmen wachten wij,
met ogen die mekaar ontwijken,
op ‘t sein: ‘t is tijd.

Dan verlaten wij het huis
waar onze moeder
nooit meer wonen zal.

Een vreemd gebouw ineens,
tot in de stenen veranderd
op deze 21ste juni
van het jaar onzes Heren 1972.

moeder ziekte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 98