In memoriam matris (10)

Ik zit nu in mijn cel
en hoor de regen op het dak
mijn eenzaamheid verinnigen,
zodat het plotse einde van de vlaag
me schrikken doet
en ik in de holle gangen van het huis
een naam verklanken moet
waarvan ik weet dat hij mijn hart
zozeer beroert dat even maar
de stilte draaglijk wordt.

Maar ook een woord
waarop nooit nog antwoord komt,
slechts echo’s die allengs verzwakken
en in de muren opgeslorpt,
het huis met diepe pijn vervullen zullen.

moeder ziekte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 71