ER ZIJN PLAATSEN WAAR JE NU
je liep door deze straten,
je probeerde, je dacht, je ontstond.
er zijn plaatsen waar je nu nooit
er zijn tijden waarin je eens ooit
je weet niets meer, maar je wás.
je droeg dat blauwe hart, dat is je ziel
op eigen handen door de tijd.
wat ik wil zeggen: het leven gaat door,
om de honderd jaar moeten de paleizen
branden, de dolende monsters gedood.
ik ben zo moe,
zo ongelofelijk moe.
jij ook?
Zie ook: http://twoballoons.123website.nl/
Schrijver: Simon K., 29 augustus 2023
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: psychologie
plaatsen 4.0 met 21 stemmen 
151
151
Geef je reactie op deze inzending:
Heel erg dank voor uw reactie op mijn laatste gedicht.
Al mijn gedichten zijn een soort psychologische observaties, dat is eigenlijk mijn thema dat steeds terug komt.
We spreken elkaar hopelijk nog, en dank voor uw positieve reactie. U vond de voorlaatste regels mooi, ikzelf vond de beginregels wel redelijk goed geslaagd, omdat ze toevallig precies even lang zijn.
Het blijkt dat dit een parallellisme heet als stijlvorm, wist ik niet eens, maar heb het nu geleerd.
Ook blijkt dat mijn gedichten de kenmerken hebben van Bijbelse poëzie. zoals aldicht en gedachtenrijm als stijlvorm. Ook wel Semitische poëziestijl genoemd.
En dat kan heel goed kunnen, psalmen, en ook de taal van de bijbel, hebben waarschijnlijk mijn gevoel voor taal en poëzie gevormd.
Weer wat geleerd.
Ook heb ik geleerd, hoeveel informatie men uit een bepaalde schrijfstijl kan halen, en dus ook over de schrijver ervan.
Het is trouwens een hele forensische wetenschap.
Sorry voor de late reactie naar u.
Vriendelijke groet, Simon
Heel erg dank voor je reactie op mijn laatste uitbraak(sel), ik vind hem zelf ook goed.
Maar serieus, ik had niets verwacht, maar toch gehoopt, maar het enige wat ik kreeg, was één ster, waarschijnlijk gegeven door een kind in het lichaam van een boze bejaarde, dus dat heb ik meteen rechtgezet door mijzelf een overdaad aan 5 ster recensies toe te dienen. No kidding.
Al mijn gedichten zijn een soort psychologische observaties, een beetje esthetisch vormgegeven voor de mooiigheid. lol. Maar ik kan ook plat-humoristische gedichten de wereld insturen, en dat is meer wie ik echt ben. Ik zeg niet dat de rest fake is, maar misschien: I try too hard. Nogmaals lol.
Mag ik een close-read aanbieden van mijn gedicht, inclusief inside information en geheimen van het vak en overwegingen en een kijkje in de gedachtefabriek die ik ben?
Komtie:
ER ZIJN PLAATSEN WAAR JE NU NOOIT
-Het woordje 'plaatsen' komt, besef ik nu, uit een gedicht van de decadent-romantische Vlaamse, in 1974 gestorven dichter Jotie van 't Hooft.
Ik weet niet meer precies uit welk gedicht, maar het was een mooi gedicht. Uit zijn bekendste bundel: Junkieverdriet.
Ik zat te twijfelen waar ik het zinnetje zou afbreken: ER ZIJN PLAATSEN had ook gekund. ER ZIJN PLAATSEN WAAR JE had ook gekund. EENS OOIT had ook gekund. er zijn tijden waar je eens HAD OOK GEKUND. Of simpel: IK BEN ZO MOE, maar dat alhoewel het een clickbait titel is, vond ik te gewoon.
je liep door deze straten
Tegen wie heb ik het: mijzelf of iemand die er niet meer is? De iemand die je was? Die dood is?
je probeerde, je dacht, je ontstond
De ontwikkeling van de persoon die ik was. Sartre: je hebt de vrijheid om te zijn wat je wilt zijn, oftewel wat houdt je tegen om je eigen leven te creëren? De mens moet zelf betekenis aan zijn bestaan geven, om zichzelf te ervaren.
er zijn plaatsen waar je nu nooit
Het ging mij om de klank, taal, metrum, maar ook de gedachte: er zijn plaatsen waar je voor de laatste keer in je leven geweest bent, en dat weet je nooit, een melancholische gedachte, met op de achtergrond natuurlijk de dood.
er zijn tijden waar je eens ooit
Vond ik heel goed klinken, en weer de woorden, metrum en klank, wat ik
belangrijk vindt in een gedicht. En de zinnetjes zijn precies even lang.
Niets is natuurlijk toeval, maar dit was bij toeval ontstaan.
'je weet niets meer, maar je was'
Moet eigenlijk een accent écu en een punt hebben, wat ik dus net heb aangepast.
-Gaat over het feit dat gedachten en herinneringen al lang voorbij zijn, maar ze zijn er wel degelijk geweest. Kan zowel slaan op je oude ik/persoon als op een overleden persoon.
Ik laat het in het midden of dit over een overleden persoon, of over een overleden 'oud ik' gaat.
Dus ik moet zelf maar een heleboel veren in mijn multifunctionele cloaca steken, want iemand anders doet het niet. Maar u, als erudiete man of wealth and taste, zal dat gedicht waarschijnlijk wel kennen.
Ik ben een autodidact, dat is waarschijnlijk wel te merken, maar mijn inspiratiebronnen zijn o.a:
-Pink Floyd Darks Side of the Moon en The Wall. The Wall heeft het over weggestopte gevoelens, die iemand blokkeren en depri maken, door iemands jeugdjaren.
Lamento - Remco Campert
Dagsluiting - Gerard Reve
Bluebird - Charles Bukowski
Bob Dylan en zijn geile neef van moederskant: Leonard Cohen
De Vijftigers
Multatuli en Nabokov: een zeer rijke taal, waar ik eigenlijk niet aan kan tippen, ik ben gewend om veel samen te vatten, puur uit schrijfluiheid.
Maar ik begin langzaam door te krijgen hoe wel een pakkend, meeslepend verhaal te schrijven. Oftewel: ik moet eigenlijk opnieuw beginnen met mijn boek.
Misschien past beter bij mij een verhalenbundel. Ik heb nu al een zogenaamde roman, waarin elk hoofdstuk eigenlijk gewoon een apart verhaal is, want ik kan gewoon het totale plaatje, of plottwist lang vasthouden. Maar goed, ik ben er mee bezig, maar eigenlijk denk ik: waarom eigenlijk?
Ik ben al 62, en het worden van een zogenaamde beroemde/literaire schrijver was gewoon een coping mechanisme om mijn leven vol te houden als 'arbeider' in een kutbaan. Nu moet ik bijna toegeven dat dit ook mislukt is, ik kan het bijna, maar net niet. Het probleem is: door mijn emotioneel verwaarloosde opvoeding weet ik eigenlijk niets van gevoelens, dus dat is natuurlijk een grote handicap om goed te kunnen schrijven, in mijn geval.
OK, dit waren een heleboel ontboezemingen, maar ik dacht, ik schrijf het op, dan staat het in ieder geval op papier. (Reve).
We spreken elkaar hopelijk nog, en uw instelling is misschien iets luchtiger, met ruimte voor glazen wijn en Italië etc., terwijl ik meer van het diepploegen ben, maar ik ben gewoon blij om van een oude bekende een opmerking te horen. Want dat betekent heel veel voor mij.
om de honderd jaar moeten de paleizen branden
-Er is een theorie dat in de geschiedenis zo om de 100 jaar een omwenteling/revolutie plaatsvindt, bijv. 1814, Slag bij Waterloo, een nieuw tijdperk begint, 1914, WWI.
de dolende monsters gedood
-Dit slaat op innerlijke demonen/trauma's etc. En alliteratie met de letter d en binnenrijm.
Ik wil maar aangeven, er is overal over nagedacht. Misschien te veel. Maar goed.
ik ben zo moe,
ik ben zo ongelofelijk moe
jij ook?
-Dit is geïnspireerd op het einde van een gedicht van Charles Bukowski, genaamd: So Now: (Oh, I was once young, Oh, I was once unbelievably young!)
Sorry voor de late reactie naar u, ik wilde het weer veel te mooi doen, een normaal mens stuurt gewoon in één minuut een tegenberichtje: Bedankt voor je reactie of iets dergelijks. Haha. Perfectionisme zit soms in de weg.
Vriendelijke groet, Simon
ver een gouden schip met zilverwitte zeilen aan de horizon blinken, en schiet ik
als een springveer uit mijn sloffen...
En ja, ongelooflijk moe zo nu en dan.