Netgedichten

netgedicht (nr. 81.235):

Liefje

we varen op een zee van tijd
het strenge vaderland ligt achter ons
we zijn ervan bevrijd
de kinderen
met goede wind verzeild
gekoesterd en geklonken
en waar de diepte is gepeild
de bittere herinneringen
in zee gezonken

ik heb je in de bloei gekend
jij zag mijn wilde streken
en gaandeweg werd onze horizon
vanaf dezelfde plaats bekeken
al varen wij nog mijlen ver
je ogen zullen ‘t schip geleiden
naar rustig open water
en komt er dan toch land in zicht
dan zien we dat wel later