Netgedichten

netgedicht (nr. 81.248):

Supermaan

Haar roep wekt mij
ik kan niet anders dan
gehoor geven en opstaan
ook al duurt het even voordat
ik begrijp wie of wat het is

Zij is vol en krachtig
ik sta in haar aangezicht
een halo in regenboogkleuren
alsook helder blauw licht
omgeven haar perfecte ronding

Haar stralen strelen mijn huid
weerkaatsen op de kamervloer
terwijl ik daar zo sta
daar in de vroege ochtend
voor het geopende raam

Wolken snellen toe
bedekken haar aanschijn
alsof die beschamend is
deze naakte aanwezigheid
van een volmaakte onschuld

Zij tracht nog door te breken
doch het wolkendek belemmert haar
met verenigde krachten
beschutten zij haar gloed
onmachtig sluit ik het raam