Netgedichten

netgedicht (nr. 81.392):

Don Juan Quichot

Het belcanto lokte.
Decennia van eindrijmloze haiku's hadden hun tol geëist.
Hij wilde wat anders. De wijde wereld in, van het schone, het goede en het ware!
Was Don Quichot een woordenaar of andersom?

Na jaren ploeteren, puzzelen en peinzen kon het gebeuren dat hij op een dag ineens het licht zag. Bij anderen. De schellen vielen hem van de ogen...het was het mekka, het alfa en omega tegelijk...
'Yes, dat is het, het snelsonnet!' riep hij. 'Eureka! Helicon, Parnassus, ik kom er aan!'

Het werd, op z'n zachtst gezegd,
een hachelijke onderneming.
Na jaren zonder rijmdwang moesten er nu uit de hoge hoed rijmende tweeklanken worden geproduceerd, korsetten aangebracht, gesjord met dwangbuizen, klinkers werden uit de straat getrokken, een half dozijn eindrijmen werd volgestouwd met consonanten die elkaar verschrikt aankeken...
de lange o's en korte a's waren niet van de lucht...

Maar, o hemel, het kofschip dat hij bevoer raakte steeds meer uit koers tot het uiteindelijk zelfs slagzij dreigde (nee, niet dreigte!) te maken...

Schrikt u niet, hij heeft aangekondigd dat 'apenkooi' mag rijmen op 'beestenboel' en 'schin op geul' op 'mallemolen'...
en 'dollen' op 'dolen'...
omgevallen klanken in een doolhof van woorden...

Ik vrees met grote vrezen dat
wij ons op de dag des heren eerst ernstig moeten gaan bezatten alvorens een zesregelig syndroom te consumeren van 'niets moet en alles mag'...
een kakofonetisch festival
waar robots bij verbleken...