Netgedichten

netgedicht (nr. 81.396):

De Dwingende Dagen

Daar gaan ze onze dagen
Ze palmden allengs ons leven in
Ze begonnen er aarzelend aan
Tegenover een klein wezen
met een immens speels ego
kwamen ze nietig en weifelend
schoorvoetend aan de deur kloppen
We herkenden ze eerst niet als dagen
Zoals we achteloos onze tijd namen

Daagse geldingsdrang doet ons groeien
Kleine mensen worden gestaag groter
Blijven een tijd hangen en krimpen weer
Alleen als het volle leven blijft boeien
kunnen ego's in verwondering bloeien

We speelden ermee, nu zijn wij de speelbal
Wanneer zijn onze uren zo gekrompen?
Ooit zeepbellen voor een kinderego
gleden ze bont waterig van ons af
Nu worden we vliegen in een dagenweb