Netgedichten

netgedicht (nr. 82.267):

Thuiskomst

In het landschap kronkelt de lange weg
van verdriet naar tranen.

De hemel waait voorbij
alles raakt vanzelf zoek.

De kraai landt op een tak
wolken herhalen zich in een waterplas.

En altijd is daar het verlangen om de zoutvlakte
te bedaren met zacht wuivende gebaren.

Getemperd licht valt door de ramen
een broos engelenkoor zingt de tranen dichterbij.

Verdriet raakt aan schoonheid
als een witte stilte naar de bodem zweeft.

Alles is er. Bitterzoet kom je thuis.