Netgedichten

netgedicht (nr. 82.524):

ma petite princesse

Van ooit gekomen en van verre
aan 't firmament ontvallen sterre
sta 'k even vast in 't ogenblik
bezonken peinzend hoe het was
als kind dat leed en schreef en las
bestemd te worden tot een ik

Verplaatsen deed ik mij in tijd,
de ster vanwaar ik kwam werd ruimer
en mijn horizon zo wijd
dat ik me zonder vrees of sluimer
op de mensenaard kon richten
niet dat het mijn gemoed verlichtte

Ik zette stappen in het zand
en sta nu hier als koningskind
verleden werd nooit transparant
te onderscheiden van mijn heden
hun horizon niet te ontleden
kaleidoscoop van eigen hand

'k Verwijl fysiek in 't hier en thans
mijn ziel is schijn, mijn hart onecht
zo heeft wie ik was nimmer kans
op liefde die zich duurzaam hecht