Netgedichten

netgedicht (nr. 82.545):

Alleen op de wereld

Helemaal alleen
zonder dak boven mijn hoofd
ik ben onzichtbaar

Met breekbaar hart en ernstig
eenzaamheid in deze veranderlijke wereld kom
ik hem tegen, een arm kwetsbaar persoon die er sjofel bijloopt
met tijdelijk verlies van gezichtsvermogen die hij nog niet zo lang geleden kreeg.

Dat hij vervuild verweerd vergrijsd
is kan ik helemaal niet ontkennen daar hij ook heel
veel pijn lijdt door het gevaarlijke harde moeilijke onveilige leven
op straat waar hij met alleen ietwat rust en slaapbenodigdheden amper rondkomt.

Hoe hij ligt tegen de dichte rolluiken
waar de stil teruggetrokken man zonder familie zijn
zelfvertrouwen heeft verloren terwijl menig mens zomaar over hem
heen loopt zodat hij in de kou staat en zich aan zijn lot overgelaten voelt door ieder.

Zeer aangedaan om dit van dichtbij te
beleven en ervaren daar woorden tekort schieten over
wat ik zag: een medemens die ongewild diep getroffen is door ellende
tragiek en ook nog eens in een vicieuze cirkel leeft waar heel moeilijk is om uit te breken.