Netgedichten

netgedicht (nr. 1.222):

Trauma

Omgeven door zalige warmte
Genietend in een veilig cocon
Hoor je gedempte geluiden
Buiten die zachte, vochtige bron

Ineens is er gestage druk
Verharden zich de weke wanden
Langzaam word je weggeleid
Van wat jou lang zo teder omspande

Een ruimte die te nauw is
Perst je lichaam pijnlijk samen
Weg is het ontspannen gevoel
Waar angst en schrik het overnamen

Aan het eind van het diffuse
Zien je gesloten ogen licht
Geluiden klinken harder
Vormen het schrille tegenwicht

Het moment van niet ademen
Is maar even, maar duurt een eeuw
Als je van je bron wordt afgesneden
Begint je leven met een schreeuw