de Haagse beek
tussen loze duinen welt het water
door moeder aarde voor het laatst gekust
nog helder, van geen zorg en kwaad bewust
een kalme stroom -timide, geen geklater-
vervolgt zijn weg langs dromerige straten
een pelgrim op zijn doelgerichte reis
na Zorgvliet en een vredig oud paleis
besluit hij om het daglicht te verlaten
z'n diepe dal is nu volkomen duister
beneden het Noordeinde houdt hij rust
en luistert naar het politiek gefluister
het klare water wordt vertroebeld sop
de stille stroom is oud en uitgeblust
een zwarte vijver slokt hem gretig op
Geplaatst in de categorie: woonoord