cirque
Sneeuw
valt uit de poederkwast
vermengt zich met de stal
struikeloefenend
pardoes ik
mijn naam die zich
een rondje
langsheen
canvaswanden galmt
Niet de oeverloze schoenen
noch de dronkemanse neus
ook niet het vilten waterhoedje
of de verplichte bilnaadscheur
het zijn de bloeddoorlopen lippen
tot een grimas vergrijnst
het zijn de brandende tranen
zwartgeblakerd door de pijn
ik aai hem zachtjes op zijn bol
eer ik naar
mama verdwijn
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid