Netgedichten

netgedicht (nr. 5.924):

MOOD INDIGO

Hij was prachtig om te zien,
die lange man met saxofoon,
gezichtverbergend donk're bril,
de lijfgebogen dramatiek.
Mood Indigo.

Hoe hij daar stond in eenzaamheid,
te midden van het snobbig volk
en zwetend, zwoegend overtuigd
zijn niet geremde solo blies.
Mood Indigo.

Ik had hem lief, niet om zijn lijf
dat parelzwart op glad parket
zijn onbereikbaar leven had,
maar om dat eeuwige geheim.
Mood Indigo.

Vergeten was de heden tijd
nu ik de oerbron in mij wist
en ik het eindelijk begreep
dat heimwee soms gelukkig maakt.
Mood Indigo.