Chanel
Het droomhuis achter de duinen
(Dat wij lentebries noemen
Omdat we het niet meliger konden verzinnen)
Is door man en muis verlaten
Haar flanellen bloes over de armleuning
Begin ik al grondig te haten
De mouw ruikt nog naar vrouw
Ik kuch
De hoveling die haar met ingetogen zwier
Uit de sluimer sleurt
Het huis geeft geen kik
In het omgewoelde bed
Raak ik spoorloos van de wijs
De snik is in haar krop gesmoord
Je knipt de spaarlamp uit
Je bent al elders
Op het parfum na
Iets tussen Chanel en okselzweet
Al beken ik
Dat ik het niet juist meer weet
Geplaatst in de categorie: afscheid