Opstapje

Waar regen me achterliet; een leeg perron
in middagmist de klok onberispelijk wijzend
naar een lange dag en de zwarte waas – als altijd –
uitwaaierend, me dronken meesleurend in zijn spoor.

Thans onbereikbaar in mijn schaduw
in mijn schoenen, neus naar voren
en een gepijnigde blik richting einder

tot het bekende geluid me weer wakker ruist,
m’n gedachten ontneemt en een plotse stilte
overheerst. Nu is het tijd om te beslissen.

Een fluitsignaal klinkt,
ik stap op, vastberaden
de geluiden neem ik mee.

De stilte laat ik achter.

onzekerheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 10 stemmen 1.506