Netgedichten

netgedicht (nr. 6.533):

Schuimende koppen

Schuimende koppen, een vergezicht,
de wind loeit genadeloos om m'n oren.
Kinderen spelen luidruchtig in 't zand,
bouwen zandkastelen op het strand.

Schuimende koppen, grijsgetint licht,
de zilvermeeuw laat zich duidelijk horen.
Ik laat voetsporen achter in 't zand,
de zee overspoelt woest het land.

Schuimende koppen, brandende kou,
Engeland, dat aan de overkant ligt,
is niet te zien, laat staan te horen.
Ik droom weg .. even níet storen.

Ik droom en droom alleen van jou,
mijn Noordzee, mooi als 'n gedicht,
je laat mijn hart luider kloppen.
Mijn Noordzee, met je schuimende koppen.