Netgedichten

netgedicht (nr. 6.539):

Strik van Glas

dauwdruppels glinsteren op het gras
mijn adem komt dampend uit mijn longen
in een nieuwe dag terecht vol frisse lucht
heel even heb ik de gedachte verdrongen
aan jou; gevangen in een strik van glas

hoe ik de tranen van je wangen streek
zo helder als schitterend kristal
huilend, snikkend, een diepe zucht
ik brak de glazen strik van de val
waar je niet uit te komen leek

terugblikkend verder varend vergeet
je moeilijk de slechte dingen die staan
geschreven in het register van je brein

zeil in volle wind naar de toekomst, je weet
voor alles is een tijd van komen en gaan
wat gisteren was, zal vandaag niet meer zijn