De grootmoeder (variant)
Haar hoofd, van ouderdom te vol
om er weer kind te kunnen zijn,
verviel tot labyrint.
Alle dimensies werden in haar wit,
getallen cijferden zich weg uit reeksen
en elke volzin weigerde te zijn.
Haar ogen, eindelijk in staar gebleven,
zochten nog lang naar een gestorven vader
achter een ontbrekend raam.
Toen werd zij interlinie
tussen missen en ontbreken,
toen nog alleen de naam
die ze had moeten krijgen,
toen nog alleen wie ze zou zijn.
Tenslotte was zij niet veel anders meer
dan stilte of daarvan het zwijgen:
de eindelijke pijn.
Zie ook: https://tjootje.auteursblog.nl
Schrijver: Theo van de Wetering, 8 mei 2005
Geplaatst in de categorie: familie