Netgedichten

netgedicht (nr. 7.518):

Eendendons

Gisteren keek ik naar de lucht
En zag klodders wolken zo koddig,
Als eenden op de eerste vlucht.
Hun dons dansend, ’t gekwaak lobbig.

Geen moment begon bij mij te dagen,
Zo vast werd ik erdoor overtuigd,
De verzilverde snavels te bevragen,
Op de oorsprong van dat geluid.

‘t Is gek dat ik geen vinger uitstak,
Gewoon ademloos bleef staan dromen.
Ofschoon ik had geweten dat als ik beetpak,
Er toch geen warmte los zou komen.

Eens weefde ik van strengen nevelen
Simpeltjes een zacht donzen kussen!
Nu betast ik mistroostig als velen
De aarde, maar vind er geen veer meer tussen….

Eens kwaakte ik, vloog in zoete vaart
Floot feilloos, achteloos een felle liefdesdeun!
Maar het domme gefladder is mij niets meer waard
Hetgeen waar ik nu zo naar verlang is steun…

Ooit, zal ik struikelen over mistige kammen!
Ooit, geef ik mij over in vrije vlucht!
Ooit, weef ik de echte zilveren vlammen!
Ik besluit nu, ooit, heeft mijn hoofd en hart meer lucht…