Netgedichten

netgedicht (nr. 7.792):

Doodspel

In de tegenwind van de zomerstorm
Voelt een onbekende stemming
Die het zwijgen doet overwaaien
Het is doodspel
In dit nood weer.

Stille getuigen zijn aangespoeld
In de nacht van morgen
De sterren van de hemel
Zorgen voor een schaduw
Blijf zitten waar je zit
Het is doodspel.

Voorbij de regenboog
Staat een schaduw dode rozen
In een waanzinnige wereld
Vol geweld
Op weg naar het noorden
Is het doodspel.

Al het water van de zee
Kletst tegen de muren om deze droom heen
Er is eerlijk verraad in een kristallen nacht
Er is een bevroren tijd in de hemel
Waar de engelen zingen
Waar het water je kust
Waar de voorspellingen niemand tegen houd
Het is doodspel.

Het zwarte schip
Brengt ons naar de eerste lente
Waar de bloemen zingen
Een vloek rust op één van ons
Vluchten kan niet meer
Je zit tussen twee vuren
Van verraderlijke vrienden.

Oog om oog sta ik te kijken
Hoe de wereld soms van mij is
Ik wil graag weg uit het verleden
Waarheen weet ik niet
De bestemming is onbekend
Er vallen gewonden in mijn gesloten gedachten
In deze oktober maand wachten mijn
Dode ogen om een gedwongen verzet
Oog om oog met mijn verraderlijke vrienden.