Netgedichten

netgedicht (nr. 8.606):

Irak

De witte kist onzichtbaar
door de bloemenpracht
met linten beweegt zacht op
eerbiedig zakkende touwen

Haar schreeuwen worden
niet gehoord maar smoren
zich in doffe snikken die
het leed niet willen stillen

Weer voelt ze zijn mollige
armpjes om haar nek en hoort
zijn eerste woordje dat haar
de eretitel mama verleende

Gedwongen terug te geven
wat haar twintig jaar geleden
werd geschonken, voelt ze een
felle haat tegen alle regeringsleiders