Groen
Zijn ogen dof van eenzaamheid
volgden een vallend eikenblad
dat neerstreek op z’n wandelpad
waar het zich vlijde in ’t tapijt
van al gestorven loofgenoten
die hem -in eeuwigheid gesust -
voorgingen in de diepste rust
met ’n cocon van dood omsloten
de oude man sprak toen bedeesd:
dat ik dit nu nog moet ervaren
nooit eerder ben ik in mijn jaren
op een blad jaloers geweest
Geplaatst in de categorie: emoties
Wijze woorden, doch ik wil u er wel op attenderen dat nergens in het gedicht is terug te vinden dat oudere mannen per definitie eenzaam zijn :-)
Ik wens u een verder genieten van een heerlijke herfst en een bladloze mond :)