Netgedichten

netgedicht (nr. 9.152):

de wandeling

in een strakke trui
en dito broek
loopt zij mee in het groen
ze heeft een rode blos
en wapperend haar
met een blik in haar ogen
gericht op ver mededogen

nee, ze is hier duidelijk;
een spanning, sterk aanwezig
ik voel me soms een dier
zeker in het groen
ach, je kent mij
ik zou nimmer wat doen

ze is een lopend voet-stuk
en kletst al maar door
ik zie haar wel, maar
niet dat ik haar hoor
ze is een engel uit
het maagdenkoor

haar blonde , wilde haren
winden mij erg op
en al dat ander
haar borsten met name
ach alles te samen
maar ja, ik blijf koen
ik zou nimmer wat doen

o ja , het ging om
de honden
die laten we uit
een ommetje mag het heten
ik was het bijna vergeten

ik ben dan wel oud
maar nog niet versleten