Netgedichten

netgedicht (nr. 9.308):

de mensendaad

ik verhaal vandaag
van het immense grote
in het schrijven een
omvangrijke mensendaad

scheppen van de wereld
met al zijn loten
een wonder laten geschieden
zonder enig verraad

slechts ik ben daar
in bescheidenheid
toe in staat

het is aan de geringe
echt genade gegeven
van het alom
omvangrijke niets
een geheel te vormen

waar ook nog
de schrale mens
mag leven
en ruimte is voor
kruipende wormen

uit mijn door liefde
verzadigd hart
ontspruit zich
een in regenboogkleuren
openslaand lelieblad
als waterfontein getooid
waar druppels zich
glinsterend en juichend
verspreiden over
een dorre aardse mat

het is nog alleen
aan mij, te zeggen
goed, ja goed
is deze wonderlijk
schone daad
onvoorwaardelijk
uit mijn zachtheid geboren
het is overzichtelijk
naar menselijke maat

het kostbaar vocht
blaast ontelbare
toverachtige kristallen bellen
verspreidend naar alle hoeken
die bij het teder afdalen
naar de ontvangende bodem
zingend en springend aan u
ja aan u gaan vertellen
je mag er zijn
hier en nu
ga niet meer zoeken

aldus geschiedde
de schepping van u en anderen

maak nu zelf het beeld
van zee en lucht en dieren
we mogen hier en daar
wat zichtbaars veranderen

ik zag nog even
het was heel goed
zo te sieren

daarna hebben wij
gelijk de mens is
de touwtjes laten vieren