Netgedichten

netgedicht (nr. 9.352):

schijnwereld

ik tracht de lucht te vangen
met de palmen van mijn hand
adem de zucht van jouw verlangen
op het godverlaten strand

ik verhaal mijzelf op schijnende dromen
zie in het licht van de deinende zilte zee
waar ik je naakte lijf voorbij zie stromen
je ogen vragen mij, ga je mee

ik stap met grijpende handen dieper weg
heb geen weet meer van vaste grond
mijn keel verkrampt bij elk woord dat ik zeg
totdat het water onomkeerbaar stokt in mijn mond