De kamer is stil en stelt geen vragen in het teken van het drinkend glas de wolkenhonden schransen de dagen het zal nooit meer worden zoals het was. De lente trekt haar registers open de wind fluistert zacht woorden in mijn oor liefde dient van twee kanten te komen, terug naar de bron en het juiste spoor. Verlaten straten, de kroegen staan…

Hoeveel jaren zal ik nodig hebben. Om mijn dromen te doen vermoeden. Voordat ik de plank weer mis sla. En me op gevaarlijk terrein bevind. Zo volkomen en wonderschoon. Zijn de dagen die niet te vangen zijn. Onverschrokken ga ik tegemoet. Wat niet bij te houden is. En hoewel het nog helemaal niet zeker is. Of ik deze kar wel trekken…

Zoals de jagende buien vandaag, galloperende paarden, jouw donkere gedachten Wolken, water, kou en mist Roffel, stof en zwetend snuif Ja, ik weet het, dit raakt je missen niet Maar het helpt misschien om er omheen te praten…

Het zit niet in het bloed denk ik, dat heimelijk verbond, als krachten in atomen Altijd trekkend naar elkaar door deels juist af te stoten Misschien wél in de spiegelingen van eenzelfde meesterhand, terug te zien in ieder werk Maar het meest toch in het vossennest waar je dezelfde geur van draagt Met herinnering aan ravotten en…

de voortuin is niet rechthoekig genoeg het ontbreekt aan geharkt woord zwemwater blijft ongeboren ook vóór het daglicht samen vormen we te weinig wij anderszins buiten bereik door helder drinkbaar zonder dorst te verhongeren in rivierklei deze afstand kent geen motor geen vlakte en begin laten we ontvreemden dit reikt geen hand…

De ochtend draagt het gewicht zoals het immers dagelijks doet het is tegengesteld gespiegeld aan ‘t voorgaand avondrood Het voelt dan doorgaans in evenwicht, ik durf zelfs te zeggen in geurig zoet waar een kaars mijn horizon verlicht en de gedachte niets meer moet Zo tel ik mijn dagen door zoek soms naar de bedoeling waar staat het…

welk een wens lag op jouw lippen toen je de diamant als samengeperste kool liet verdrinken binnen de begrensde illusie van verloren lebensraum welk een verwachting droeg je mee toen je speerpunten uit de kiezels beitelde die jouw pad markeerden als kompas om niet te verdwalen welk bezielend verlangen negeer je nu je staat op het sediment…

ik houd van perfectie ik houd van absolute perfectie zoals te proeven in het woordje wedervaren de jas van mijn vader de jas van mijn vader hing nog jaren aan de klink weer een dag in het wraakboek bijgeschreven later later de dag uitzitten daar ben ik onderhand heel goed in geworden ondertussen gebeurt er van alles krijgen kinderen…

je zou oud kunnen worden met ‘n kogelronde buik waar geen jurk meer overheen past met driedubbele kin en hangborsten die tot je navel reiken en dat dat dan niet erg is omdat toch niemand meer kijkt maar ‘t zou ook anders kunnen langzaam en bijna ongemerkt met een craquelé gezicht of doorschijnend als het gevallen blad van de Ginko…

Daar kwam weer een nieuw object waar hij zich aan laven kon even uitdagend als toen hij zijn carrière begon woorden van de leermeesters in wie hij altijd had geloofd vastgepind in zijn achterhoofd zijn eigen pijn diep verborgen kon hij zo indirect verzorgen de zieken keken hem naar de ogen en hij ging meer en meer in zichzelf geloven…

Ik zal de plekken van mijn verleden niet meer betreden, want ik houd de betovering intact. De bezieling gaat verder en laat een spoor van leegte achter. Alleen in mij dansen de herinneringen als onverwoestbare filmbeelden. En in anderen anders, maar ook dat gaat voorbij, waarna zelfs het verlangen het opgeeft. Diep in de oceaan…

als het vliegen niet gaat als je nooit echt hebt gezwommen als je het wroeten door de aarde liever aan wormen en mollen overlaat en als je dan opeens beseft … het meeste heb ik al gedaan toen je uit je moeders water het leven bent ingeklommen toen het ooit begon en dat je je geest maar laat begaan met het nog resterende vliegen later…

Als grootsheid mij zo angstig maakt mij zo vaak doet verstijven dan wil iets in mij al te graag steeds klein en onbelangrijk blijven Toch voel ik mij soms groter dan ik doe dan ik tot uitdrukking kan brengen hoewel ik niet echt heb geleerd hoe grootsheid te herkennen Toch ben ik belangrijker dan ik weet ik toelaat en bewust voel…

In de tuin speur ik vermoeid naar nieuwe vijandelijkheden, dat valt mee, een stadstuin is de Gaza niet al valt er een merel door de heg, het maakt niet uit, de kat is comateus thans. Ik orden mijn gedachten, in stilte nu want Feind hört mit al ben ik zelf mijn ergste vijand, misschien, wellicht.. Move over rover and let Jimi take over…

Geen dag hetzelfde al is de omgeving onveranderd De ene dag voelt alles iets lichter De volgende ga je bijna buiten je oevers, je meandert Chemicaliën ondersteunen minder dan ze slopen Ben jezelf de aanstichter? Waar is de omgeving op uit Wanneer je voorgoed de ogen sluit Duurt nog even, wil je hopen De ene nacht valt als een doek De ander…

Zij zou je zo graag willen helpen de draad te vinden naar je bestaan de knoop ontwarren totdat de schellen van je ogen vallen en de schaduw van ‘t verleden in de zon is ondergegaan…

de dag is als de wolken die boven haar voortjagen als golven op hoge zee het geschreeuw van meeuwen de stem van de herinnering besloten in haar ziel zwart als poëzie…

mag ik binnenkomen in jouw begrensde wereld het eiland waar jij niet af kan maar waar ik naar toe kan zwemmen zelfs in het meest eenzame gedeelte van je bestaan ben jij iemand je bestaat zelfs uit velen dat geeft ruimte je kunt je niet onttrekken aan het leven je doet er altijd toe nooit ben je niemand mag ik naar…

het vlees van de oorlogszuchtige mens is op zoek naar wat hem aanzien kan geven hij bladert door oude rommel en puin om het in het heden als tegenwicht te laten herleven kanonnen vuur aan wakkeren hij hekelt de vredelievende daden door zijn voorgangers verricht de berijders van donkere paarden staan te trappelen om stoom af…

ik hoorde je huilen vannacht om hem die je zo lief en dierbaar is ik hoorde je schreeuwen vannacht ga niet weg lieve pappa, ga niet weg ik hou van je kom terug.. ik zie je hollen op het perron overal is het donker rondom waaruit de droomster gehuld in deernis voor het kind met een schok ontwaakt en vervolgens alsof het een profetische…