Verdriet is een ding met stekels. Gooi het niet weg, het is een boemerang die terugkomt om je te raken. Omzwachtel het verdriet keer op keer met woorden. Luister naar de geërodeerde slag van het ontroostbare hart. Omzwachtel het keer op keer met troostrijke woorden. Verdriet is een ding met stekels.…

onder gewicht van wolken vluchten woorden over verre huizen in deze nacht van slaap en stilte een nacht als geen andere behalve ingekeerde krabbels in mijn schrift de lege plek in het bed…

Hoe kan ik jouw boek sluiten terwijl jouw verhaal niet af is vijf jaar geleden reed jij bij mij vandaan sindsdien begon het immense gemis dagen werden weken, weken werden maanden, na al die jaren wandelt nog altijd de vraag door mijn hoofd ‘Lieve Jeroen, ik kan deze stilte niet verklaren’ Zestig maanden zonder één woord van jou niet wetend…

De vernietiging begint zijn geschiedenis te tekenen er ligt een eindeloos landschap volledig in puin ver weg, het donkere duister in gedachten geen blauwe hemellucht of heldere zon die het naaktstrand kust het zandpad leidt uiteindelijk naar een zompig moeras waar regentranen vrij spel hebben triest onder sombere wolken.…

dromen om te overleven in een wereld van gemis en van verdriet compensatie van beloften die niet werden ingelost van verlangen dat niet werd gestild toen een kind nog vol verwachting van wat komen zou nu volwassen lege handen vol met zoveel wat niet is op zoek naar troost voor wat niet kwam wie ik ben die blijf ik wat er ook gebeurt droom…

in een woordeloos verdriet droogden tranen op tot een woordeloos geheim woorden vervaagden alsof ze nooit waren in de nevel van een mistig niets woordeloos verwoordt de moeite het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

Dat met een knip van vingers alles zomaar voorbij is gegaan niets meer over is te doen en met de wind is meegereisd al wat eens was in alle richtingen uitwaaiend je kwijnende roep naar wie er niet meer zijn alleen hun namen nog sjokkend over de wegen die je eens met ze liep waar je voetstappen zo meervoudig klinken alsof stemloze onzichtbaren…

Een poortwachter in grauw gemoed had eens te meer de klok geluid een rinse rat deed zich tegoed aan het bloed van onze tweede huid. Jouw moeder bleef verjaren, je kerfde diepe kringen in haar poreuze bast. Ach, ik ken al jouw bezwaren je stal haar gouden ringen maar droeg haar loden last. En later zou je inschepen in een bootje op de vaart…

De gevoelsscherven veeg ik op, het is meer ziel -- dan ik verwachtte.…

Zou het je helpen te worden gekust, door een Myriam of een Elisheva ? in Nineve stond vroeger een zinnelijk bad vol van verleiding en Bijbelse lust. Ook de dochters van koning Salomon wisten met hun wiegen te behagen. Eens geborgen in hun malse schoot dacht geen sterveling meer aan zijn nakende dood. Jouw sombere buien zijn enkel…

In nevelen gehuld zie ik je dagelijks nog lopen, wenkend van die verre overkant. 's Nachts zit je tussen de sterren weggekropen, en bestrooi jij mij met betoverend zilverzand. Ik reik dan vanuit mijn dromen naar boven, vang het op met slechts één hand. Want de andere hand hou ik gesloten, die is voor jou fotootje hangend bij mij aan de wand…

Alleen Daar sta ik dan bovenaan de trap, die leidt naar het leven, dat zich ontplooit op straat. Ik moet in mijn eentje de eindeloze treden tellen tot ik eindelijk buiten sta. Geen arm die me begeleidt bij het afdalen tree voor tree, de trap laat zijn einde niet zien een eindeloze reis naar benee. Maaiend met de armen om wat was vast te…

Witte gele vlinders Ik zag jullie gaan van het balkon Duikel duikel ronderom Langs het waskoord bloemgazon Richting stroom en klare bron Vergleden zonder zoemgerucht Langs de rotsen en bosschages Langs elektrische tuigages Glijden glijden laat me toch Meeliften uit mijn lichaam loch En duikelend en ronderom Opgaan in gindse zomerzon…

Als ziekte en de dood komt foerageren In de plotselinge stilte van de heldere dag of nacht Je oren vult met hun kloppende vleugels compleet niet verwacht Sta je alleen met lege handen en kun je niets proberen. Als het de rand van de wereld aardedonker maakt Elk gesprek wat jaren en jaren was compleet staakt Vult het je ogen met kloppende vleugels…

ik maak niet het verschil als ik je in mijn armen houd leed wortelt zich soms te diep in de mensenziel je bent ontroostbaar je bent niet alleen ik ben met je stil zie ik naar je om zo goed als ik kan…

Zo wil ik niet ik zijn. Nu nukken bezit van me nemen als waren het krijgshaftige Moren aan de kust van Gibraltar.. kijk ik naar haar lichaam en zie heupen schreien, schouders die kromtrekken en boze voeten, die willen gaan stampen op de koude keukenvloer maar dat vooralsnog niet doen. Later wanneer ik naar huis ga, en in het park onder…

We hadden verlangens en kusten, ja we kusten elkaar in vurige liefde en de wind in het haar Het was een liefde die eeuwig, ja eeuwig zou blijven die nooit meer zou stuk gaan dat geloofden wij zwaar Maar de tijd, ja die tijd die ging veel te lang duren want de bozen en de jaloersen cirkelden reeds om ons heen en de lichtjes, ja die…

ze meerden aan in de haven van verdriet vegen wit aan de hemel als zeilen op een schip gedachten wapperden stuurloos in de wind ze konden elkaars glimlach niet strelen alleen verdriet stroomde door de dag…

soms is troost een onzekere hand die iets vertrouwds zoekt... het weifelend woord de snik in je stem en armen om in te schuilen warmte die troost biedt zodat je het voor een ogenblik kunt verdragen…

in het tuinhuisje tussen onkruidverdelger en de blikken verf staat een aardenkruik het goedkoopste exemplaar een urn op de plank het lijk in de kast het verzwegen verleden een lijk in de vaas inktzwarte uren waarin het kind besmeurd werd in gestolen tijd waarom staat ze daar naast de onkruidverdelger wie wil het weten waarom…