Gedicht
Mijn ogen zijn omfloersde tamboerijnen
al roert de hand daarbuiten luide de huid
hun klank in zich gekeerd blijft dof
Mijn ogen zijn omfloersde tamboerijnen
maar heb daarmee geen medelijden
Nagelaten gedichten
Schrijver: Paul van OstaijenInzender: Redactie, 18 november 2020
Geplaatst in de categorie: emoties