3.656 resultaten.
Abrazo
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 23 soms sluimert
een omhelzing
in de couveuse
van iemands ziel
soms schemert zij door
het glas een vluchtig
ontwaken uit de roes
van bitterzoet verdriet
ze strekt haar armen uit
omhult je met serene
troost op een kalme
regengrijze dag…
[ Traandiamanten ]
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 22 Traandiamanten,
bevroren op mijn wimpers:
schitterend verdriet.…
Liedje voor Conchita
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 88 Hé Conchita
ik kijk naar
jouw foto in de krant
wow wat een pure meid
wat heb je sierlijke handen
je mag er zijn!
Hé Conchita
ik lees onbegrip
verwijten en stommiteiten
maar ik voel vooral jouw verdriet
hoe je je afsluit als een oester
om pijn vergeefs te weren
Hé Conchita
je zocht en vond tenslotte
de beste strohalm
waar je leerde…
Nimmermeer
poëzie
3.0 met 5 stemmen 647 Ik wind de wollen sjaal zo warm
Haar om de schouders, buig mij neder
En kus haar; leunend aan mijn arm
Loopt zij de herfstlaan heen en weder.
Had ik haar ogen toegedrukt,
De handen op haar borst gevouwen,
En lag ik voor de steen gebukt
Waarin haar naam stond uitgehouwen,
Zou zij niet zó verloren zijn,
Zó hooploos voor mijn hart gestorven…
Lacrima
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 24 verdriet
is een brokje graniet
met scherpe randen
verdronken in tranen en pijn
diep in het gemoed
het duurt lang
menige eb en vloed
voor het een glanzend keitje wordt
maar het blijft voor altijd
want graniet
dat verteer je niet…
Geen luid geluid
poëzie
4.0 met 6 stemmen 1.261 Geen luid geluid, geen luid geluid
De winter vriest de vreugden uit.
Maakt grond en sneeuw en harten hard
en al de bomen zwart
De hutten staan zo kil en stil
alsof haar elk gesloten wil
daarbinnen dringt de koude maar,
daar uit de dodenbaar
Gebogen hoofds, vereenzaamd droef
Een moeder die haar kind begroef
Sluipt wanhoop d' aarden straten…
Mijn kermisrit
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 69 De vleermuizen die vliegen op mij af
de zombies verpakt in wc papier mompelen wat
ik zag Dracula met zijn rode cape
Daar zit ik dan in het spookhuis donker en alleen
Alles komt beangstend op mij af
Maar mijn geest houd mij in bedwang en hij schreeuwt wat
Over mijn eigen verdriet en pijn
Laat mij gewoon alleen zijn
Het boeit mij niet…
Een stem in de spiegel
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 45 in haar spiegel
woont een stem
ik voel me ellendig
zegt ze
het kan altijd erger
zegt de stem
kijk om je heen
zie de ellende
van zovelen
luister naar de verhalen
van mensen in nood
kijk naar het nieuws
en huiver
dat is heel erg
maar je eigen pijn
en verdriet
voel je het meest
zegt ze
verdriet en pijn
horen bij
de mensheid…
Geheim
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 46 de stille muur hoort
het verdriet en vertelt het
nooit aan iemand door…
de tijd van wanneer
hartenkreet
4.0 met 7 stemmen 122 wanneer het leven
te koud is geworden
geen dekbed nog kan voldoen
aan de wens van voortbestaan
dan bestaat de mogelijkheid dat triestheid je te grazen neemt
wanneer de trein van levenslust
uit de rails dreigt te lopen
en er van hersporing geen
sprake meer kan zijn
dan delf je het onderspit
en wint de pijn...…
En de zee nam...
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 64 de vrouw
staat roerloos
op het verlaten strand
ze kijkt naar de zee
nu zo kalm
zo rustig kabbelend
toen zo wild
bulderende golven
gevaarlijk en verraderlijk
steeds weer ziet ze haar kind
zich losrukkend
juichend rennend
naar die prachtige woeste zee
ze schreeuwde, schreeuwde
rende achter hem aan
ze was te laat
de golven hadden…
[ De vloeibare pijn ]
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 36 De vloeibare pijn
die je niet aan kunt wijzen --
moet wel verdriet zijn.…
Thuiskomst
netgedicht
3.0 met 21 stemmen 105 In het landschap kronkelt de lange weg
van verdriet naar tranen.
De hemel waait voorbij
alles raakt vanzelf zoek.
De kraai landt op een tak
wolken herhalen zich in een waterplas.
En altijd is daar het verlangen om de zoutvlakte
te bedaren met zacht wuivende gebaren.
Getemperd licht valt door de ramen
een broos engelenkoor zingt de…
Verborgen tranen
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 72 heimwee naar wat was
vol onvergoten tranen
onderhuids gemis…
DE NACHT IS OVERGEGAAN
hartenkreet
3.0 met 10 stemmen 413 De nacht is eindelijk over gegaan
en ik ontwaak op een heldere dag
de zon komt vroeg aan de hemel staan
wenkt me met een knipoog en een lach.
De morgen is roze en fris van paarlendauw
Nu ik met gans mijn hart van het leven hou
ik hoor in mijn tuin de vogels weer zingen
Hun vreugdelied dringt diep in mij binnen
ik kan nu onder een lichtende…
ZWARTE DAGEN VAN MIJN LEVEN
hartenkreet
3.0 met 22 stemmen 638 ‘k heb menige bladzijden in m’ n dagboek
met betraande ogen vol geschreven
mijn mooie droom werd tot een vloek
hoe kon ik nog zinvol verder leven?
zo jong werd mijn hart doorboord
door ‘t trauma van ‘n noodlottige dag
wie had mijn angstkreet gehoord
en wie die mijn pijn van binnen zag?
hoe kon ik die zwarte dagen doorstaan
met een bloedend…
Ik loop van je weg
hartenkreet
4.0 met 6 stemmen 52 Aarzelend
Onrustig voelend
Kijk ik naar je
Ik kijk je aan
Maar ook weer weg
Langzaam
Mijn hart bonst
Bijna pijnlijk
Hard gaat het tekeer
Ik beweeg
Twijfelend mijn lippen
Maar er komt niks
Hopend
Op een bemoedigend knikje
Kijk ik in je ogen
Mijn hart stopt
Met bonzen
Even voel ik niks
Mijn mond beweegt
Ik praat
En…
Aan Jacoba
poëzie
3.0 met 11 stemmen 4.431 In uw grote bruine blikken
Schuilt een wondre tovermacht.
Nu eens troosten zij mij zacht;
Dan weer doen ze mij verschrikken.
Praat ik rustig met u over
Iets van algemeen gewicht,
Vriendlijk straalt dan uw gezicht,
Als de maan door lentelover.
Maar nauw waag ik het te klikken
Van mijn hard poëtenlot,
Of meedogenloze spot
Vuurspuwt uit…
Ik ben
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 40 Het lijkt wel zo, maar ik ben
nooit alleen gelukkig
altijd zijn er ook de tranen, het verdriet
nooit alleen maar sterk en rustig
altijd meer dan wat jij van me ziet
Het voelt soms zo, maar ik ben
nooit alleen verdrietig
altijd ben ik ook gezegend, en geliefd
nooit alleen onzeker of onrustig
altijd gedragen, ook als ik verlies
Altijd…
Sous les Ponts de Paris
poëzie
4.0 met 6 stemmen 2.864 Van alle plaatsen waar Gij uitgestald zijt
over de bezette stad schreit Uw triestigheid
men heeft U aan alle hoeken opgehangen
om in een offerblok senten te vangen
Nog hebt Gij de kommunie met het volk gevonden
het steekt zijn armen in uw warme wonden
Wij steken ons handen in Uw wonden doof
en blind zijn wij in ongeloof
Priesters…