Alle inzendingen van Adeleyd

Gaudete klinkt vandaag het lied, Gaudete, wees nu maar heel blij want God de Heer, Hij is nabij - gelukkig wie het gloren ziet van 't komen van het licht op aard, van 't Rijk dat alles eens doorgloeit, bevrijding voor wie is geboeid; gelukkig wie die hoop bewaart... Gaudete, 't kind speelt bij het hol van slang en adder onbevreesd... Eéns…

Ook vandaag weer zoveel doden, onbekend, soms onbemind, vragen, zoeken, zin en waarde, oude mensen, jong of kind... Zoveel dat ik 't niet kan vatten, zoveel tranen, zoveel leed, en toch blijft de wereld draaien alsof niemand dit echt weet. Laat ons dan behoedzaam leven, trachten elkaar te verstaan; anders zal het niemand redden, anders…

Er is iets achter alles wat we hier ervaren, een vreemde hunkering naar licht en troost, naar diep geborgen zijn, naar echt begrepen, maar door ons jachtig leven zelden klaar. We rennen dan van hier naar daar en voelen ons gewichtig door de daden, maar zien niet echt hoe alles ons gegeven is en dat ons zwoegen vaak maar lucht is, ijdelheid.…

Licht was Gods eerste schepping nog voor de zon er was of de maan of de sterren. Licht is immers liefde, is doorgeefluik naar zoveel meer. Licht is trilling en golf tegelijk, dat leert de fysica. Licht is materie maar zonder stem; ze wacht op ons.…

Een heel nieuw jaar dat staat te blinken als zonnelicht in kinderogen; een heel nieuw jaar waar wij op klinken, om moed en durf voor al ons pogen. Een jaar dat weer naar vrede vraagt en stil geluk graag wil behoeden; een jaar dat o zo graag vertraagt, geloven doet en licht vermoeden. Zo'n jaar wil ik je wensen, zingen alsof het allemaal…

Een windje zacht als neveldruppels, een beetje late zonneschijn, niet meer zo wild en onuitstaanbaar maar teer als 't liedje van een kind; zo kan ook deze avond worden na al het drukke en de last van loden hitte, zwoegen, zweten, een blij voorvoelen van de nacht die koelte brengt en even vrede al is het oorlog in Beiroet en gaan vannacht…

Wat loopt er volk in al die straten op deze mooie zomerdag; elk heeft zijn wensen en zijn woorden, ziet hier of daar iets wat hem trekt, wat hem belooft geluk te brengen, vervulling van een stille nood... Maar wie goed rondkijkt ziet ook dingen die nergens zijn te koop: een kleine glimlach, blij begroeten, een kind dat juicht om even niets,…

Verlangen blijft en ook het dromen van morgenlicht en avondrood, van steeds weer vruchten aan de bomen, van leven tot voorbij de dood, van tederheid en mededogen, van kijken vanuit kinderogen, van Gods erbarmen groot.…

Nu zal tot vervulling komen wat de Heer heeft aangezegd: lentelicht voor winterbomen en voor heel de wereld recht; levenskracht voor de verzwakten en de lammen zullen gaan; oprichting van de geknakten en wie doof is kan verstaan, want een Kind is ons geboren: Vredevorst en God van trouw. Hij zal 't lied der armen horen die in 't kribje…

De laatste uren van dit jaar ze zijn geteld en ook gewogen; is er iets wat we ons echt heeft verblijd en zijn we ontsnapt aan groot gevaar? De kleine dingen, die blijven belangrijk want zoveel dat niet de kranten haalde heeft mensen geraakt en veranderd, heeft kinderen doen groeien. Laat ons maar danken en elkander dragen, want kort is…

Kerstmis, feest van licht en vreugde om het komen van de Heer; klaarte die de herders heugde, plots zien zij niets anders meer. Kerstmis, feest van licht en vrede dwars doorheen de duisternis, vreugde brengt de dag van heden daar de Heer geboren is. Kerstmis, feest van licht en liefde, banden worden aangehaald; laat vergeven zijn wat griefde…

Licht dat Licht zijt, ongeboren, oerbegin en bron van Al, Licht dat vreugde zijt en Liefde, Licht dat gloeit in het heelal; Licht dat alles hier doet leven, Adem zijt en levenskracht, Licht dat trilt in elk beginnen, Licht dat denkt in elk gedacht; Licht dat doel is van elk streven, eindeloos verlangen wekt, Licht dat lente doet ontwaken…

Een boompje aan een paal gebonden staat bang te rillen in de wind, en nu de storm raast door de hagen voel ik me als een eenzaam kind. Het boompje zwiept weerbarstig stilte en heel de lucht weent tranen grijs. De paal heeft wel geen wortelwaarde maar maakt het boompje aardewijs. Het samenspel van vele dingen, het weefselwerk van 't tafeldoek…

Het is allemaal eenvoudig als de lucht in september die niet goed weet wat ze wil: regen of zon doorlaten en straks alweer het tegendeel. Eigenlijk weten we niet veel maar genoeg om van dit bestaan een glans achter te laten, een klein vermoeden van licht en wat woorden uit een gedicht dat weinigen verstaan maar dat doet glimlachen naar…

Wat zonnelicht over vallende bladeren, een glimp in de straat van een kind dat roept, twee geliefden die luidkeels lachen en zoveel mensen die haastig verderlopen; naar waar? naar ergens? een hartslag die aanhoudt en duurt al vallen de bladeren…

Jij draagt niets dan je zonnebloem maar daarmee ben je rijk; ik die zoveel het mijne noem, voor hebzucht vaak bezwijk, ik zie je stromp'lend verder gaan en voel weer wat ik mis: het lokken van de stem, verstaan in waar geen droefheid is omdat zo hevig geel het veld de oogst draagt van de vrede. Jij hebt al gaandeweg gemeld dat lachen…

't Is altijd wè, zo lees ik op een steen die ergens in Den Bosch iets wil vertellen... Waar leiden toch maar al die wegen heen waarmee we soms ons arme hart zo kwellen? Er is verdriet en vreugde, altijd weer en langzaam wil het leven ons dit leren, maar waarom willen we zo graag wat meer dan wat we eigenlijk kunnen beheren? Is 't dwaasheid…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ziel ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht, dat vonkt tot in de verste hoeken en dat je liefde zuiver richt tot je weer kijkt met nieuwe ogen, verwonderd bent zoals een kind, maar…

Je was vol levensvreugde, goede moed en oeverloos vertrouwen, al wist je dat de dood, die grote zwarte dreiging, ook jou belagen zou en het tenslotte nog zou winnen. Je kon ook zingen nog vanbinnen al zag je aan de bomen hoe hun laatste blad moest losgelaten en humus worden voor een nieuwe lente. Dag lieve Sarah, wees nu helder als…

Voorgoed afscheid moeten nemen, zonder nog een woord, een blik, een aanraking. Nooit komt het verleden terug, noch de pijn noch de vreugde. Zo gaat het leven en toch is de liefde gebleven, de liefde sterker dan de dood, dan het afscheid. Het grote leven gaat verder, met of zonder ons, maar glorievol en teder. Niets is verloren wat werd gegeven…

Want God is licht en licht is niet te meten al denk je dat je dit misschien wel kan; het worstelt zich door alle kieren van de morgen en doet je zingen ondanks pijn en leed want God is licht en licht is niet te meten je kan het enkel in de nacht voor even soms vergeten.…

Nu groeit het grijs heel hard en alle kleuren wijken want niets kan hier gezien zijn zonder licht. De mensen worden moe en groeten nauwelijks nog, ze willen enkel vluchten naar hun huizen waar warmte wacht of waar ze kunnen schuilen ver weg van ’t grijs en van de troosteloosheid die overal verspreid nog enkel toeneemt met de uren. Ineens lijkt…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt. Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen…

Wie is bevrijd van wie, want doden vielen onaangekondigd, zonder doel of wens. Slechts heilig is de grens voor wie bezit het hoogste goed is, voor ons, voor mij alleen. Waar gaat het met de wereld heen, met al die vluchtelingen, mensen zonder werk of toekomst, zonder zicht op ooit nog beter. Wat vieren wij dan echt? Is dit geen dwaas vertoon…

Wat is het fijn om even stil te worden; de drukte te laten voor wat ze is; heel diep adem te halen en te weten dat niets van wat we zo belangrijk achten de eeuwen zal trotseren. Wat is het fijn om veel te kunnen relativeren en te kunnen glimlachen zomaar, zonder bijbedoelingen. Wat is het heerlijk om te zomeren al komt de herfst met trage…

Weer een bekende winterzwijgend begeleid. Rust nu in vrede.…

Wat is het goed dat Gij barmhartig zijt en dat Gij weet hoe wij het lijden vrezen, want nu de herfst ons hart weer wil genezen van al te helder licht en zeeën tijd, nu schenkt Gij valer tinten in het bos en stuurt Gij wind die snoeit zonder te breken. Gij die ook zonder woorden weet te spreken, maak in ons hart weer nieuwe liefde los, al…

Niet wegen op de ander, niet op gedachten, wensen, dromen; er zijn totaal en vrij voor de ander als de bladeren van de bomen die komen en gaan, die vruchtbaar zijn ongeweten; genade heten voor wie je weg kruist zonder te bezitten.…

Een spinnenweb en rafels goud, de winden dansend langs de wegen, het fluisteren van de avondregen en staks weer dagen bitterkoud. Toch wil mijn ziel van vreugde zingen, ook om de herfst en al die dingen.…

Wat zoek je hier; een stem, een ziel, een woord van troost? Wat zoek je hier; herkenningstekens? Of enkel maar wat fijn plezier? Wat zoek je hier? Ik weet het niet, maar vind een mens net zoals jij, met weemoed en met vragen, met zingen en met klagen... met soms een klein begin van iets te durven wagen...…