131 resultaten.
mannen met vrouwen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 215 moeder is een man
opgevoed door een huis
wasmachines en kookpotten
pruttelend van dweil en dadendrang
ze duwt me scheef in een hoekje
ik moet meer vrouw
opgevoed door poëzie
en straffe iconen
wel van de zwier maar dan
met de nonchalance erin
‘k krijg weinig bijval
ook van schoonmoeder
‘k heb daarom maar
een paravan gezet in het washok…
magiër
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 102 de avond is een moordende magiër
met zijn gele oog van rottend vlees
midden in zijn veel te wijde tovenaarscape
in ijzig blauw van weggeveegde dagen
de warme mond vol rood gesmeerd
bedropen de baard van het vuur likken
met zwellende buik rondom het middenrif
deinend wassend kleuren mengend aquarel
meanderend door de moerassen der gemoederen…
immanentie
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 124 een gedicht
in een gedicht
in een gedicht
geboortegewicht
een boom
in een boom
in een boom
dennenappel
hitte
in de hitte
in de hitte
eeuwige zon
een mens
in een mens
in een mens
kleinkind
verleden
in het heden
in de toekomst
herinnering
leven
na een leven
na een leven
eeuwigdurend afscheid…
in de baard
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 254 Sinterklaas ventje toch
wordt het geen tijd om dat vies baardje
eens af te scheren
als je de bovenlip likt
kan je je een tweede keer in de soep verlustigen
ik weet niet wat het is
gierigheid uit pinnigheid van al dat geven
of is het
zuinigheid uit zedenverwildering
het onbewuste verzet
er zijn geen duivels meer
het geloof staat op losse…
bedropen ramen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 260 de daken huilerig
regen loopt over
de ogen van de huizen
huizen zijn onverzettelijke mensen
doen alsof ze stokstijf zijn
ongeboren wezens schuilen
onder de bedropen wimpers
de oogkassen gevoegd in verband
de pupillen geëtst met kinderen
zij ontwaren elkaar
moederloos
aan de overkant van de straat
de blikken schuins en steels
het erkennen…
helden
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 146 de beste gedichten zijn ontstoken
door mensen die dood hadden kunnen zijn
uit heldendom zij zijn icoon in ons aanschijn
hun bedoeling is een infectie op te lopen
wij zijn dan rillende en ontheemd
en zeer van eigenheid verstoken
wij verwijten hen het dedain zo wereldvreemd
maar eerder is de mondaine wereld
vervreemd van de mens…
zomerse herinnering
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 148 vroeger wordt bewaard in schuren
alles was toen van hout
brood werd op de borst gesneden
krullend op de smeuïge tongen
klappend in het verleden
kon je je nog met zomer aankleden
de liefde ontsprong met de natuur
bruusk met geweldloos geweld
de weerstand breken in spaanders
knieën mennend naar het bekken
en zo kuste hij haar met de aren…
dokter fa
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 173 dokter fa is ziek
met de mollen onder de leden
ligt hij bijna bij de mi
hij wil zijn zuster do herstellen
de verwantschap helen
haar een half toontje
lager zetten
zij is dan wel si
alles heeft zijn prijs zo
do doet dan een beetje dodo
of zo
of sterft dan stilletjes de dood
maar niet zonder staartje
hij slaat nog een afgerond kruisje
het…
epos en de terugkeer
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 112 als je leest moet je beuken de puikste
gedichten zijn van gehard staal
het ultieme vers binnenbreken
als je geluk hebt val je in duigen
spijt en ongezegde dingen bars
als droge riemen op de keelkroppen
bloot en baarvoets sta je dan
daar waar de mens niet gaan kan
het snijdt er de wind als metaal
de velden van ‘t gemoed onmeetbaar
bar…
sneeuw het geheugensteuntje
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 156 sneeuw bedekt alles
de natuur weet het beter
de mensheid is één…
lentedag
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 177 Ik ben gloorsnikkend
gloor, gloort het gloort
de snik valt open glorieus
als een dag van honing
beloftevol mistig het vermoeden…
insomnia
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 137 De maan was vol en zwaar drukkend
ik kreeg geen verlichting geen slaap
het huis kwam tot leven insomnia
de klokken tikten de koffiezet tikte
de planken op de bovenverdieping kraakten
de boog van de keukenkraan keek me aan
wees naar de vloer en nog dieper onder de grond
ik hoorde het steunen van de aarde
wellend duwend naar boven druppel…
druipend tafereel
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 111 De dag begint kregelig uit tegenzin
zonder eerst een boterham
de zon is in de wolken gewaaid
ze woeit daar
vecht er met sissende kussens
slaat het vocht eruit en
giet de mist over de velden
steekt een paar kozijnen tussen de buien
brandt een regenpijp vanuit de erker
en loeit nog even na uit hitsigheid
Het gras snijdt de druppels aan…
Vossen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 147 Vossen snellen zich over de besneeuwde velden
het vliedende landschap zuigt zich onder de buiken
de vossen zijn slijpende slijpen hun oren
spits wrijven de ogen wrijven de streek
in de ogen
straks zal er het bloed zijn, bloed dat kuilen maakt
tot de bodem ‘d aarde en sporen van
sluikse silhouetten benevens de
indrukken van prooien, contouren…
bevers
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 297 Ik zag twee bevers
de snorren gestrekt over de revers
de krul er in zoals in een kindervers
ze lepelden door het grote water
keuvelend over de grote meersen
waar je vroeger over kon heersen
maar ze waren nu drooggeperst
met gigantische dieselpompen
het ligt er nu vol
consumptie-ijs
en bijbehorend kindergekrijs
het heeft te lijden
onder…
verdichtlingen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 71 Wij zijn zo van die poëtische dingen
open de haakjes [ ]
vul het in achteraf
vergeet dan niet dat beletselteken
zet het dik aan met de puntjes op de i
voor alle zekerheid de buik is niet altijd gevuld
heb weinig geduld het blad staat al snel vol
de aanzet klein met veel van die wijzende vingertjes
Maar later gaan de haakjes schoontjes open…
op de rand van het dorp
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 296 Toen daar aan de rand van het dorp
verpozend aan de brede beek
de kerktoren vouwend tussen de rimpelingen
zie hoe de lucht zich ontdubbelt
zich buigt naar het water
blauw en zilveren linten drinkt
en elke horizon inslikt
de huizen samengevoegd
tot een vloeiende wereld van inkt
wars van elke dimensie
en ik voelde me verwant
aan het strepen…
bevlogen acryl op papier
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 184 Een lijn uitgesmeerd
de zon brandt strepen geel
in de plasjes tussen het gras
een lijn in figuur ijle zwaan
getrokken er bovenop
met vegen van Pruisisch blauw
het vermoeden van diep water
in een grote cirkel eromheen
v- vinkjes in omber met paletmes
een sperwer duikt plots mijn blad binnen
veegt het omber door het groen van ’t gras
een…
voortschrijdend op onafgewerkte tijd
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 112 alles voltrekt onaf onder onafgewerkte tijd
met zijn valse wimpers
immer voortschrijdend knipperend
en wij achterop hinkelend
door het leven zonder houvast
echter benevens de heipaal van de ambacht
die we in ons bestaan gedreven hebben
om wat tijd te ankeren
en voor een paar stonden lijkt het
alsof we weten waarmee we bezig zijn…
futiele beloftes van verandering
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 121 Als je vindt dat je teveel tettert
zwijg dan
of tetter gewoon door je ligt toch al
op de achterkanten van de tongen
klaar om doorgeslikt of uitgespuwd te worden
als je vindt dat je altijd je gelijk wilt hebben
maak je dan niet moe
je hebt toch weer gelijk
maar het is futiel
niets meer nul op het rekest dan verandering
in het karakter…
driedeling
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 121 Een plaatje geëtst door de driedeling
het lot, het toeval en de zin van bestaan
anno pakweg tien miljard voor Christus
Toen reeds was het geklonken
met gevleugelde taal
dat naar het spant zweefde
buiten bereik
van lagere woordsoorten
Hoe het een school sentimenten
strooide met de tip van de vlerk
de abstracties in het zwerk
hing en in…
Auvergne
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 168 helaas is het zo ver gekomen dan
mijn rug trekt trekt krom
het hout dat vele jaren gedroogd heeft
tot een wandelstok uit tegenzin
maar niettemin doe ik hem af als onzin
en eindelijk mag ik hier weg dan
uit het geraas van weelde
uit dit goedertierenland
weg uit de gedrongen voet van het huis
de kinderen wilden nog een stoel
in het hoekje…
handvest
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 90 De konijnen zijn gnijpende
rillend van gillend genot
stovende in de pot
ik ben aarde hier
als het wintert op mijn huid
werp ik haar af
de epseklepsen worden opgeroepen
en de beklozen ten grave gedragen
het wezenlijke te berde gebracht op draagbaren
de waarheid in ketenen te bedrillen op het teken…
blind en welwillend
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 112 Er is veel dat schittert
in klaar daglicht zelfs
maar ongewis blijft
deemsterend en weg
ons er vanaf gegraagd
het dagen het duister in gedragen
op blinde draagbaren
het verglijden in het ongeziene tersluiks
de dag vermoord in verholen ogen
de luifels welwillend
verdicht tot een matrix zonder kieren
elk mijmeren herleid tot blind suffix…
snode aanzet
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 109 dichten is een holte
tot het zwart op mijn lippen
het jaagt de wind tot het waait
dood uit de takken slaat
de boom die zich leegt
van het schuddebuiken
en ik ongewis van de gestaltes
rijpe pruimen als verweesde kinderen
en ik die de vondelingen consumeer
alsof het mijn eigen vondsten waren
mijn tanden zetten zich in het vlees
het spat als bloed…
deining
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 165 alles is waarde gelijk van snijkanten
ik ben een harde lijn onder de mensen
mijn kinderen hangen aan de muur
op hoofdhoogte
de menigte een oeroude vijver
het vruchtwater tussen lege oevers
de deining rimpelend van geboortes
ook mijn moeder drijft tussen de cirkels
ik zal afkalven druipend op de hoeken
bedropen op de snijkant
de kaders vervagend tot…
tegenstrijdig
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 163 de zomer is te vol
het gele oog van rottend vlees
midden in de dunne tovenaarscape
blauw van vervliedende dagen
de warme mond vol rood
bedropen de baard van het vuur
van aanstaande dood
en in het laffe avonduur
roept het om winter
het loeien van de haard
waar net het smoren vraagt
de waard is een valsaard
bedienend op de wenken…
troost
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 160 Die morgen zocht ze
vertroosting in voedsel en
bakte een ijsje…
geluk
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 222 Het geluk mag wel eens toeslaan
in grote moten zoals de ongewervelde liefde
zoals een vrouw met haar blikken pijltjes trekt
tot in mijn aarzelende lendenen
zij de bronst maant met krommende rug
mijn ruggegraatloosheid besluipt
het gat van de schroom dichttrekt
met grote moten van haar toegeeflijke schoot…
visioen
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 171 het duurt even de droom
met korte pauze loom over de dag
lusteloos lover hangend over
de lichtstreep van de middagzon…