Alle inzendingen van Guy Aarts

daar rust zij, de eeuwenoude pastorie omsloten door het groene water beschermd door te hoge drempels. waar witte zwanen dwalen langs blinde paden tussen groen een heer in zwarte soutane breviert zal hij ons weer groeten? mijn hand in grootvaders hand ik ben het kind uit stille dagen in de tuin van altijd zomer bomen groeien naar de hemel…

zachtwitte wereld pièce montée gesuikerd lekker in laagjes…

zo mijn dorp zien sterven de wegen versjteerd de paadjes te hard te veel, te vaak, te hoge muren, de geest uit de fles vervreemding een winnaar in dit fatale spel de rust is dood mijn hart is dood waar…

de nacht ligt naast me het is wachten op de storm er is een muur van regen er is geruis, gehuil, gekraak donder op zeg ik en het bliksemt als ik diep in zijn ogen kijk lees ik zijn ziel en zijn oude liefdes hij leunt op me en rilt we lijken twee stokoude mannen ooit konden we drinken als Richard Burton dansen als Michael Flatley zingen…

zeg nooit, mijn lief, 'zal ik maar van je houden?' maar hou van me laat je hemelse zinnen zinnelijk zijn als vrije regelvallen. in je hand de spelregels die niet bij je passen, te veel ogen, zeg je, en je gooit de dobbelsteen naar de nieuwe dag. in de kamer groeien geen woorden meer zal ik nu spelen om jouw goddelijk wezen…

tijd had alle tijd in die jaren toen jij met bloemen in je haren woorden overbodig vond en hoe je met een glimlach en smokey eyes elke zoen als een nieuw liedje drie liedjes lang duren liet en wat waren wij uitverkoren en een heel klein beetje burgerlijk ongehoorzaam en we bezongen de liefde met onze lenige lijven met de zachte ‘g’ van…

een morgen vol klaarte en tegen de blauwe lucht trekt een klad duiven gejaagde rondjes. uit het verre dorp de bronzen jubelklank…

ik ben een vluchtdier. net als paarden. ze willen altijd graag naar huis. soms ren ik een eindje met ze mee doch mijn galop lijkt nergens op. ik zwerf mezelf eenzaam in de verste kamers van het huis. op jouw vraag van is daar iemand ben ik helaas weer heel erg niemand.…

de dagen vallen uit mijn handen ze voelen als vervreemde vrienden als een landschap zonder hemel er is geen liefde zonder vrede er is een soort van morgenlicht kruipend uit de verfkist van impressionistische schilders hun onhoorbare taal door absint stuk gedronken water rimpelt kalm mijn ziel rust even uit achter zachte tralies…

God o God, het is echt weg ik heb gezocht, gewikt gewogen en er is ook iets met je ogen, dacht ik toch. Een ander merk van mascara dat heb ik dan wel goed gezien en zoek jij ook naar mijn verdriet of doe dat toch maar liever niet. Ik red me wel, ik grote jongen, ik heb nog dromen voor acht dagen en voor vanavond en vannacht zal…

het is vreemd hoe alles zich langzaam oplost, hoe elke zonnegloed verdwijnt in eigen halo. hallo, zeg je…

huis-tuin-en-keukerig vertoeven ze bij me, de hersenspinnen. ze zijn niet bang. ze zijn nooit bang in het donker, o neen. geleedpotig zullen ze alles verkennen.…

de kamer waar mijn ingelijste land aan muren haakt, legt het zwijgen op het is er winterstil ik kijk naar diepe velden ik kijk naar hoge luchten al wat hier leeft groeit uit mijn handen er is geen wereld er is alleen de dood zegt men maar mijn kleuren blijven ademen mijn woorden zoeken zinnen ze reiken naar ongekende verten het…

de ochtend ademt zacht en ik kijk naar september meimaand van de herfst ik zie de lindebomen met hun brede kronen en de witte berken als verfijnde dames ze kennen de waarheid van de jaargetijden ik geniet van mijn land waar de hemel het halve landschap is misschien droomt de zon van een vijfde seizoen het stemt me gelukkig in deze…

jij, mijn lieve maangodin…

ik ik ben ik ben alleen ik ben alleen met haar - ik ben alleen met haargroeimiddelen aan de slag gegaan en van dan af is het enkel nog gek scheren geblazen…

het laatste wat ik van je zag waren je korenblonde haren wiegend op het losse loopje dat ik zo goed heb gekend en met een bijna leuke ladder in je meer dan lieve nylons ging je aan het einde van de straat het hoekje om zo ver…

Wonderlijk hoe dat gekke woord in een dichtje opduikt. Het valt uit de lucht met een vlucht van ganzen, op weg naar groene verten, naar de vallei. Burlen, wat bronstige herten doen, lijkt evenzo onwerkelijk. Lang getwijfeld aan de juistheid van dat woord. En het bekt niet, burlen. Of je moet een hert zijn. Zit ik nog met een haan die kraait…

een haast te vroege zon over het ochtendland en het oog groeit naar jou, het eeuwige. ik zal je verhalen over een verre zomer die we sjouwden als een warme deken, en je streelde vlinderwoorden van een ongeschoolde schilder van jaren her. zo woelt een vreemde wereld: groot in meer verliezen, klein wat ons nog rest. lees mijn bevreesde…

de zee had een zee van tijd. met haar golfgewijs verlangen naar het eeuwige strand liet zij meeuwen schreeuwen als in een oud cliché. het grijze water verzoende zich met laatste straaltjes horizon en jij mijn lief werd liefde, een liefde voor het leven. toch?…

het wordt nooit meer meer dan dit vermaledijde leven op een veel te slappe koord. hoor je het hels verlangen van herfst en winter? zij zullen in hun spel het licht weer uit de dagen halen en als angst mij omarmen wil, doen zij stiekem vuistje vuistje. zij willen me eenzaam maken maar dat ben ik al en ha! daar heb ik ze tuk! ik zal…

lucht heeft avond legt haar adem over sneeuwland het land der eenzamen. zij jongleren met woorden om ter mooist tot bijna niets. in het laatste licht geen sporen…

in het stiltegebied dat sprakeloos maakt wentelen woorden naar oppervlak. kwetsbaar. gedachten nog bladstil, moet ik wennen aan een wereld van breekbare zinnen, aan het platgetreden pad. in een ongebonden vlucht en de loop van verre sterren het eeuwig verlangen naar verleden.…

ach, daar komt hij weer, de herfst waarin dichters strijden om schoonheidsprijzen. in geel en goud en rood verhullen bomen kaalheid en het regent uit natte luierluchten. een late spin verzilvert…

terwijl jij droomt van vederlicht hucklebuck ik stoer de kamer in. wat zijn we nietsverhullend en we dijenkletsen wat af, waarna we zoenen. met open armen sluiten we. zullen we aan liefde doen met alle gekheid op een stokje? achter de luiken het landschap van het eeuwig groene gras. we lachen tot we huilen om alles wat ooit komen zal…

een overbewolkte hemel kraakt maar raak. bliksems spelen schering met inslag. het huis davert. ‘geen nood', vader de grote beschermer spreekt. moeder bidt om heilige Donatus, waarna luide bons op deur. vreemd. 'Donatus, jij?', (ik, met grapje). bijna een klap voor mijn kop van vader. afkoelen mag buiten in ijsbolletjesregen.…

het zoute water als zilte tranen in zeeën en in oceanen God moet ooit veel verdriet hebben gehad…

studentikoos: zoals ’t fokschaap op 't kofschip onder ezelsbruggetje naar zee van lieverlee langs kusten (alsof het beter was dan zielenrust) met het Spaanse graan de orkaan lijkt te doorstaan zo zet ik de wereld aan uit blauwe hardsteen een handzame god bikken eentje die nooit sterft een blijvertje als het ware met de laatste…

in donkere eeuwen, ooit het ongekerstend land. de schamele oogst ternauwernood een schutse tegen honger en kou. een zonnewende draait naar Wodan en Wulder als de landman omheen hoogslaande vuren danst. hij smeekt om goedgemutste winterdagen. uit het warme zuiden de mare: Martinus, de nobele heilige, van soldaat naar pontificaal. een…

het is ochtend en de dag zal klaren als een feestelijk carillon. met de nacht nog in je haren en een glimlach op je lippen zeg je heerlijk niets. zeg je alles van houden van.…