Alle inzendingen van Guy Aarts

wat ben je als je zestig wordt en het voelt als veertig? een verdwaalde enkelganger? het kind van de rekening met blauwe restjes jeugd? van verdrietjes naar verdriet is slechts de afstand tussen jou en mij, mijn lief, waarbij ‘jou’ steeds verder en ‘mij’ dichter bij de dichter die ik graag wou zijn om het woordje palfrenier onsterfelijk…

onder luid gejuich rake klappen uitgedeeld het scorebord lacht…

een pimpelmeisje met twee grootborstjes samen in vogeltjesdans…

het wordt nooit meer meer dan dit vermaledijde leven op een veel te slappe koord. hoor je het hels verlangen van herfst en winter? zij zullen in hun spel het licht weer uit de dagen halen en als angst mij omarmen wil, doen zij stiekem vuistje vuistje. zij willen me eenzaam maken maar dat ben ik al en ha! daar heb ik ze tuk! ik zal…

zon rust voldaan Willem recht zich nauwelijks hij wacht op nachtlucht hernieuwt zijn krachten draagt wat hij liefheeft en bouwt verhalen als Babylonische tuinen van hem leer ik fluiten maar zingen mag ik niet Willem houdt van wrakke woorden van schimmig tussen lijnen van bibberaties op vreemde huid met glans verslaat hij zijn…

daar rust zij, de eeuwenoude pastorie omsloten door het groene water beschermd door te hoge drempels. waar witte zwanen dwalen langs blinde paden tussen groen een heer in zwarte soutane breviert zal hij ons weer groeten? mijn hand in grootvaders hand ik ben het kind uit stille dagen in de tuin van altijd zomer bomen groeien naar de hemel…

in mijn Hof van Eden flirten met het licht van Haagse Schoolschilders. en de nobele nimf Eva vereert mijn adamsappel en slikken wordt moeilijk en praten lukt niet meer en ik verlies alle puntjes op alle i'tjes, maar vind er twee terug om te plaatsen op de 'ij' van het woordje 'paradijs' waar Eva en ik zijn aanbeland. en het…

o ja, ik maak het kleiner. als gedachten in gedichtjes maak ik van Hoop hoopjes, van Liefde liefjes, maar in Geloof geloof ik, al schuilen duizend leugentjes in elke Grote Waarheid. met een Lady in Red, red ik het niet. doe mij maar een onderonsje met een Juffertje-in-'t-groen. ooit zei een wijs man: 'het mooie aan kleine vrouwen…

zeg nooit, mijn lief, 'zal ik maar van je houden?' maar hou van me laat je hemelse zinnen zinnelijk zijn als vrije regelvallen. in je hand de spelregels die niet bij je passen, te veel ogen, zeg je, en je gooit de dobbelsteen naar de nieuwe dag. in de kamer groeien geen woorden meer zal ik nu spelen om jouw goddelijk wezen…

het is vreemd hoe alles zich langzaam oplost, hoe elke zonnegloed verdwijnt in eigen halo. hallo, zeg je…

met hardhouten kop geschorst voor gans het leven krimpen mijn wortels…

zo mijn dorp zien sterven de wegen versjteerd de paadjes te hard te veel, te vaak, te hoge muren, de geest uit de fles vervreemding een winnaar in dit fatale spel de rust is dood mijn hart is dood waar…

ik ben een vluchtdier. net als paarden. ze willen altijd graag naar huis. soms ren ik een eindje met ze mee doch mijn galop lijkt nergens op. ik zwerf mezelf eenzaam in de verste kamers van het huis. op jouw vraag van is daar iemand ben ik helaas weer heel erg niemand.…

lente bijt gulzig in de dagen. het gaat van hup en pak ’m beet! onder reuzenparasol een ‘meisje’ dat blond neerstrijkt. ze zoekt een plekje tussen mijn aanhalingstekens en wat wordt ze mooi als ze langoureus aan haar mojito nipt. ik maak mezelf langzaam. het wordt zo’n dag, zo’n heerlijke, zonder liegjes (eigenlijk leugentjes,…

bomen in coalitie met bloemen maar wat kleuren ze heerlijk buiten de lijntjes in mijn immer groeiende tuin het oorstrelend geluid van vogels, een zootje opvliegers zonder papieren als loyale expats. een Vlaamse Gaai vliegt naast zijn vleugels, prikt en graait naar de kleinen maar lonkt liefelijk naar de groten. ik jaag hem naar De…

huis-tuin-en-keukerig vertoeven ze bij me, de hersenspinnen. ze zijn niet bang. ze zijn nooit bang in het donker, o neen. geleedpotig zullen ze alles verkennen.…

terwijl jij droomt van vederlicht hucklebuck ik stoer de kamer in. wat zijn we nietsverhullend en we dijenkletsen wat af, waarna we zoenen. met open armen sluiten we. zullen we aan liefde doen met alle gekheid op een stokje? achter de luiken het landschap van het eeuwig groene gras. we lachen tot we huilen om alles wat ooit komen zal…

liefde gaf me vleugels verdriet nam ze weer weg alleen nog zwemmen zal ik in afritsbare broeken en waterdichte schoenen naar het diepe Engeland de onbekende overkant bloemen moet ik sparen voor zoete zeemeerminnen omdat zij niet bestaan omdat ik ze nooit zag maar wel de zachte dood in hun mooie ogen…

de zon strooit spiegeltjes van 't zuiverste licht op het lachende water snoepjeskleurenmeisjes vangen mijn blik alsof het eindeloos zondag is…

je merkt het aan de lucht een rust van licht in late dagen zo lenig voor het vuistje weg hijs ik mezelf in narrenpak en in de leegten tussen regels kom ik gedichten tegen een sterveling met koude woorden verliest gezicht aan zwaartekracht hij spijkert donkere kamers kiest de vlucht vooruit breekt zijn breekbare pootjes maar hier…

de speelman zit nog op het dak hij knipt de maan mooi middendoor het blauwe licht zal blijven de trouwerij gaat door buurmans kater zit naast zijn staart hij vraagt de bruid opnieuw ten dans en na het liedje Yesterday mauwt zijn hart in diepe smart: nooit waren ooit die goeie Beatles in ons lieve vaderland de speelman klaart aldra…

landschap Bruegelt naar winter naar het spel van verre verten, haasje-over voorbij de horizon en terug. verloren wegen glooien. ze plooien naar paarse stilte tot ze dwalen. en kijk, ginds, in het laatste huis de ongeschonden winterochtend, de geur van spek en koffie. daar trekt de kachel aan het langste eind, daar soezel ik de dagen…

zo ligt zij, sunny side up, door god geraakt, starend naar sterren. als vaandelvluchtige breekt zij lansen voor een woord van liefde. ze huilt naar een te hoge maan, ze dooft haar sigaret. ze zal haar lichaam schenken aan hel of hemel. onder haar huid leeft Galatea streeltjeszacht, hard als glas. (ik wou dat ik haar troosten kon…

een overbewolkte hemel kraakt maar raak. bliksems spelen schering met inslag. het huis davert. ‘geen nood', vader de grote beschermer spreekt. moeder bidt om heilige Donatus, waarna luide bons op deur. vreemd. 'Donatus, jij?', (ik, met grapje). bijna een klap voor mijn kop van vader. afkoelen mag buiten in ijsbolletjesregen.…

zij was het korenblonde meisje met sproeten als een sterrennacht op klompen langs het smalle pad de lange weg naar het oude dorp de hemel kraakt, de stilte kruipt Duitse ulanen op hoge paarden als moe geplaagde horzels in hun Grooten Oorlog, slaan de avond blauw, het volk huilt, het dorp brandt, de onschuld sterft, de nacht likt het zwartgeblakerde…

in donkere eeuwen, ooit het ongekerstend land. de schamele oogst ternauwernood een schutse tegen honger en kou. een zonnewende draait naar Wodan en Wulder als de landman omheen hoogslaande vuren danst. hij smeekt om goedgemutste winterdagen. uit het warme zuiden de mare: Martinus, de nobele heilige, van soldaat naar pontificaal. een…

zij was bijzonder. zij was zo heerlijk hemels. ik bleef altijd Aarts.…

lucht heeft avond legt haar adem over sneeuwland het land der eenzamen. zij jongleren met woorden om ter mooist tot bijna niets. in het laatste licht geen sporen…

er was het grijze archaïsche water, de tijd van de vreemde eend in de bijt, het ijselijk gefluister van kristalnachten. of de groeiende kracht van zachte klinkers in woordenmonden, de verlossing van de bandhond, de krijs van de uil, de moed van de muis. weg jankende verslagenen. aarzelend het juichen nu, schittering in oog. Het andere…

heerlijk licht. zaterdagmiddag een wemeling van wielen, het haken van pedalen het wringen naar vrijheid geen school meer, geen kerk. 11 kilometer uitwaaien huiswaarts in dulci jubilo. lach mee met zotte kraaien. spurt aan grensplaatjes van dorpen, wind op kop, tong bijna tussen voorwiel toch gewonnen. (voor u lieve meisjes, voor haar…