Alle inzendingen van Hanny van Alphen

ik heb je gezien tussen alle vrouwen jij, de mooiste zonder hoofddoek zonder borsten…

hij pakt zijn jas en naait een binnenzak, ja hij is handig met naald en draad de kleur is verkeerd, het had bruin moeten zijn karmozijnrood is voor priesters en hoerenhuizen regen, alweer die regen het getik maakt hem gek hij denkt aan Romana zij hield van hem, hij zoekt een foto hoort weer haar stem mañana mañana waarom verdomme gingen…

Kijk, daar, die oude zweefmolen. Er zitten mensen in, blije mensen. Ze zweven en zwaaien. Plotseling stopt de molen. Niemand stapt uit. De zitjes zijn leeg. De muziek zwijgt. Ik sta aan de kant, alleen met een suikerspin in mijn hand.…

De man die bij mijn hek staat, naast de berk Is oud en mager, bleek en zwart gejast Een eender pak draag ik, naar ik bemerk Ik schrik. Ik schouw en vind het ongepast Net nu het droef geschuifel naar de kerk Versterft en dan, de dood bij mij te gast? Ik zie mezelf toch graag nog zonder zerk En leid hem om de tuin, een duivels werk!…

hoe helder is hier toch de hemel hoe talrijk zijn de vette meeuwen al schuimend tussen ’t volks gewemel terwijl er noeste werkers breeuwen hoe zuiver schijnt de kustlijn er rondom het hoedend hart geslagen waar westenwinden her en der de duinen met hun kracht belagen hoe lief is mij haar zilte land het fleurig voorjaarsmozaïek de jutter…

Ik zit in vaders rookstoel bij het raam En zie nog steeds de weidse bollenvelden Waar stro nu ligt als goudgeel winterdek Groeit straks beton in plaats van zomerbed De heg is afgeschoren tot de grond En naast de slootjes tussen stoppelriet Zie ik dat wilg na wilg zijn kop verliest Opeens zie ik een kind, het lacht en zwaait Het kent nog…

Ze hebben geen nagels om hun kont te krabben zou mijn vader zaliger zeggen om vervolgens moeder te gebieden groente en eieren ongezien bij hun achterdeur te leggen.…

Een kaler aarde, boom- en waterloos, bestaat er niet. Gelijk de leegte die in nevels voor mijn ogen hangt en mijn verharde hart beroert dat mateloos verlangt naar wilde weidebloemen, het bepluimde oeverriet. Dat keienpaadje naar de witte woning aan het spoor -waar wilde wingerd zich had vastgebeten rond de eik- is weggevaagd. Er komt een multiculti…

Ik kan hier bomen over duinen of de zee, de vogels of de koeien met hun lentekroost. Maar soms vervagen beelden toch van lieverlee als door bekrompen geesten woede wordt geloosd. Dan stort een donderwolk gestaag zijn zure regen. De wind, hij blaast bij vlagen oorverdovend mee. Ik zie het boze oog en zoek naar uitvalswegen die mij weer voeren…

Zij was een vrouw van alle markten thuis en schreef sonnetten of een kundig vers. Haar vrije werk ontlokte veel gekners want menigeen vond dat gepruts; een kruis! Zij leed niet onder de gelaagde toon van de kritieken op haar dichttalent. Ze had een missie -zij was géén scribent om maar te zwijgen van een epigoon- dus rijmde voort, vergat…

Ze roept me, haar ogen vechten tegen de lang verwachte slaap. Ik ben er, je hoeft niet op te staan. Kom, dan schud ik de kussens even op en breng je straks koffie en brood. Oké, ook de verwarming wat hoger. Tot zo. Ze roept me weer, zegt dat ze even niet weet wat ze vergeet en staart naar het oude behang alsof in het diepe blauw…

ziehier het leven van Drimbel en kater geschift en geperst twee druppels in ‘t water de bruggen, de wegen, kroegen en stegen overal rotzooi en altijd weer die regen verdomd het is waar, zuiver en klaar mijn kater en ik zijn beiden halfgaar van ’t vreten uit blik, ’t schooien op straat het licht was mooi maar kwam te laat ziedaar het…

hé, grote grijze ik voel me leeg vandaag het groenvoer met slakken ligt nog steeds onder de haag en jij, jij krijgt om de haverklap de volle laag gescheiden, ’t doet me wat ik krijg kramp in m’n maag ach groentje, wees blij jij krijgt het bruidsboeket ik de razernij van een stamper die mijn schedel plet…

ik zal je wiegen tot de slaap mag komen er zachtjes zingen over de vogels en de lindebomen aan ‘t kleine raam met jouw naam erboven dat ik voorzichtig heb opengeschoven om je te wiegen in het nad’rend licht dat straks zal schijnen op je slapend gezicht…

Opa drinkt zijn koffie, zwart met twee schepjes suiker hoe moet dat nu, moppert hij als ik geen suiker meer mag heeft koffie geen zin en zonder koffie heb ik geen zin dus basta, schenk nog maar es in. Kijk niet zo verschrikt een beetje zotheid kan geen kwaad. Wanneer de dood in mijn nek zal hijgen wordt er geprikt over de datum zal ik…

Bomen wuiven westenwind buigen over ieder mensenkind dat bij hen wat luwte vindt waar vogels zich verdringen om genesteld in hun armen de onschuld te bezingen die de aarde zal verwarmen tot de kou, die ooit zal komen hen zal verjagen uit de bomen. Dan breekt de lange vlucht naar eindeloze vertes aan waar ver van aards gewemel de ware…

Ik zou een jonkie willen zijn van wielewalen dat boven in de hoogste boom zijn liedje zingt er fluitend wacht op leven uit de eierschalen- een zomer lang in Neerlands bossen ademhalen tot de oktoberkou me weer naar elders dwingt.…

Ze ziet zichzelf weer in de schouwburg op vaders arm, de drukte, het geroezemoes weer thuis strijkt moeder stil wat kleren één koffertje maar, alleen voor haar? nee, wij komen later schat, ga nu maar er kwam niemand, ze was alleen en wist niet beter dan dat het ooit voorbij zou gaan. Hij ziet zichzelf weer in de lange rij een jochie…

De Panama papieren, wat een klucht Want presidenten, sporters, delinquenten Parkeerden in BV'tjes al hun centen Tot er een lek kwam in de wegsluisvlucht Petro Porosjenko zal 't niet deren Geen onderzoek maar dollars en geweren.…

Een fraaie oude trein, die Blauwe Engel, hij was snel En heeft hier dienst gedaan, met altijd rollend onderstel Nu stokt de trein, bij ieder wissewasje staat hij stil De Hondekoppen, de regering, sporen zij nog wel?…

Wanneer hij bijna niet meer kan maar moet terwijl zijn tijdklok aan het zoemen is, zijn groentetuin naar de verdoemenis en het pensioen gegapt door vals gebroed. Is vrijheid loos of domweg dan van waarde wanneer zijn as zal waaien rond de aarde?…

Waar zou de sonnettettekeizer zijn Misschien zit hij wel bij het Opperwezen Zijn geestigste gedichten voor te lezen Of fladdert vrolijk rond als serafijn Hoe het ook zij, ik kan me niet vergissen Hij is! De onvolprezen Driek van Wissen…

wil ik het bronzen zelfbeeld of de gouden tand dat is de vraag een pottenkijker in mijn keuken of een mee-eter ik gis niet waarom die uitvreter nalaat een reden te geven anders dan zijn lijfspreuk -rood staan is beter dan wit liggen dus leen ik bij het leven- en weet er hangt een prijskaartje aan zijn geschenk bij de dood,…

Er rijdt geen bus meer naar de polder of van de polder naar de stad. Het loonde niet, aldus de folder en daardoor staat de boer schaakmat. Hij leeft er in zo’n boerengat en briest: “ dit is je reinste kolder. De politiek doet ook geen spat en ‘k voel me als een snoek op zolder. Want zonder openbaar vervoer verdwijnen onze jonge…

nee, ik hoef geen terras heb buiten niets te zoeken liever blijf ik binnen kruip achter het behang stof genoeg om van te kwijlen in de kast ruikt het naar muizenpis en oude boeken de ruggen versleten het papier half aangevreten door kenners zoals ik © papiervisje…

het valt niet mee zo goed te zijn mijn faam reikt tot het rode plein ik word geroemd en hoog geprezen mijn schrijfwerk mag er dan ook wezen men vreet mijn pure letterkunst staat in de rij voor die ene gunst een handtekening van Hannelijn het valt niet mee zo goed te zijn.…

het is al laat, ik moet gaan bel je morgen, oké? ik moet toch naar de stad zal ik gelijk vogelvoer meenemen ga lekker naar bed en vergeet je medicijnen niet twee blauwe en twee witte dag pa, we kaarten morgen na ’t avondeten, ik moet nu echt nee, er wordt niet gestoken rustig maar, geef me je arm dan breng ik je naar huis…

Soms denk ik dat mijn eerste lief -die plompverloren binnen dreef- haar kroontjespen, die achterbleef vergat toen ze haar stem verhief. Die zomer lang, een nest gebouwd in zand waar meeuwen om ons lachten. Zij wisten wel van waterkrachten. Het kerend tij was hen vertrouwd. Soms denk ik aan die laatste dag toen woorden dropen van de regen…

De reden daargelaten, blijven vragen -als rupsen- knagen aan mijn binnentuin. Wanneer begon het mij verdomd te dagen dat overwoekerd beeld verviel tot puin. Er chaos heerst wanneer de koorts in vlagen mijn lijf bestookt en brandt tot in de kruin. Ik weet niet hoe de angsten te verjagen. Zij kleuren mijn gemoed zo donkerbruin. Vergroeide…

Hier hangen geur en kleur nog altijd onder bomen die als een ereboog staan aan de Eeuwigelaan. Kunstzinnig volk was hierlangs bij elkaar gekomen. Een nieuwe stroming was ontstaan. Men zag het prachtig licht, een sprekend vergezicht en liet zijn werken na, beelden, literatuur. Sophie Perk* heeft hier - piepjong - voor het eerst gedicht al was…