Alle inzendingen van Laurens Windig

Velen zijn met stilheid geslagen behalve dan hun vingervlugheid indringend beeld van deze tijd geen gezeur zonder vele vragen niet opzien zonder sociaal gedrag een kind omgekomen op het zebrapad vorige week lag er een bejaarde plat gedood van de ene op de andere dag het is sowieso een ellendig geheel vingers krommen pijnlijk in de kramp…

Wat een rot weer wat een naar weer wat een gaar weer wat een klaar weer onbestendig vochtig koel en zwoel weer sof en idioot weer regen tegen noodweer wanneer schijnt de zon nou weer een keer ja het wordt al het heter morgen nog snikheter maar straks gaat de zon weer korter schijnen gaat het weer eens vriezen iedereen…

kleindochter van zes grote blauwe ogen grote mond: opa zegt steeds Uro maar het is Euro seg ut effu!…

Als ik vermoeid met lede ogen ietwat verwaasd zicht wil volgen achter zich de kim verzadigd zucht voel ik opgekomen mededogen voor een boompje door eenzaamheid verzwolgen vermist onder verdwaasde wolkenlucht de weide vlakte roept en wenkt mij dichterbij en smeekt om hulp er naast te gaan de eenling bij te staan het kleine ding beweegt…

Onder het drinken door van sterke koffie welk mijn brein doet openen naar hen die gevlucht zijn naar bloedhete bergen en snikkend waken of daar het sterven wacht door het hakmes van religieuze goddelozen die bezeten zijn door duivels die in hun vuisten lachen en ik mij bij het laatste nieuws maar steeds weer afvraag, waar zit God nou weer?…

Er stond een meiske voor de deur van de Bieb: ik wil ook zo graag een boek? vroeg haar naam ze lachte: mijn naam is Miep ga er dan eentje halen: zei ik ze zijn gratis van de week als je zag hoe ze keek ze stond meteen te springen en te zingen en verdween naar binnen biblio, biblio, bieb, bieb, bieb biblio, biblio, bieb, bieb…

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe van Europa’s ramp bewind pleite met de wind petieterig Manneken Pis aan de Grote Markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer op terrassen Duvel blond ik wieg u in mijn keel jubel in het Jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

In dit actualiteiten hof als onverstoord gebied jaagt en bespringt de vos; Pieter Jan Hagens, liever zijn prooidier overdag doch Ahmed Aboutaleb is als prooi zelfs sterker dan de spreekvaardige slimme vos.…

Zojuist verloor ik weer mijn ziel aan Bach Adagio 'Concerto en ré mineur het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij gevoelig wenend meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste wezen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert kom vrouw, waan der permanente…

hij brengt steeds zonnebloemen voor haar mee die moeten op heet water koud zegt zij verleppend dat doe ik een dag later…

Vingertjes gracieuzen rond het lijfje groene zijde goudbrokaat van het porseleinen meisje dat trippelend het zicht uit gaat de waaier en het knippen van haar blikken laten briesjes na wil van zoete lippen nippen grond vergaat me waar ik sta als zij tingeltangel dansen gaat lokken ook haar mooie ogen hang ik aan een zwakke draad zij heeft…

ze wil een vijver helder water suggereren neerlegt een spiegel in het groen zodat vogels erin vliegen en wolken reflecteren…

pfhuuuuuuuh pfhuuuuuuuh allemachtig prachtig ronde glazen bellen bollen kleuren van de regenboog rollen bollen zwevend als een sprookje hemelhoog lieve ronde bellen bollen wou dat ik zo zweven kon als een glazen blaasballon hupfhuuuffffuuu hupfhuuuffffuuu…

Als jij zegt niet te kunnen huilen doorheen het eelt op jouw ziel die geen toegang geeft doch wel het verhaal vertelt van een schokkend leven waar ik geëmotioneerd door raak mijn tranen de vrije loop laat die er niet voor niets zijn want mij gaat het makkelijk af het is een kwestie van verleden ingrijpend maar een openbaring om…

BEVLOGEN IS VERVLOGEN Ondanks overbevolking kun je een speld horen vallen vingervlug is de mensheid opgezogen er zijn geen sprekende woorden meer een narcoticum heerst overal vallen en opstaan in de wiegende tram een bejaarde tussen twee stokken slingert van voren naar achteren geen reiziger kijkt meer op of om de smartphone heeft zijn…

en dan neemt de melkweg alles over draaiend zweven rond de kruin kometen spatten uit elkaar adembenemend dooft het ondervuur schokt en smeult het nogmaals na…

rust liefde en geluk leven angst ellende en sloop dood wispelturige stilte…

Klaas Vaak moet uit m’n rolgordijnen waarvan touwtjes kraken als ik trek wil direct het pad naar Drukopknop waar Senseo goeie moggu spuit de bocht is weggeschept dus draai ik vandaag de molen om en blijf bij het gemaal…

ontwikkeling van de eigen geest mijn God ben er zo mee bezig geweest heeft me zoveel gebracht wat een feest er was niets meer te wensen doch het gluurde en gluurde zweven duurde maar even: ik was maar een mens destijds nietszeggende wens noch hier noch daar onder allerlei luiden leven vanuit het noorden tot aan het zuiden praktisch…

Kom snel nog even mee op een korte wandeling waar je door de bomen het bos niet meer kunt zien dan gaan we opzoek naar de redekavel waarheid waaronder wij kunnen schuilen bij het trefpunt neem een bijl mee zodat wij kunnen hakken daar waar het nodig is en omdat wij het meer dan zat zijn strooi hier en daar broodkruimels tegen verdwalen kabouters…

Opgenomen rustgevoel met gesloten ogen of lichte veders mijn hersenen masseren roep het zelfs soms op en kan waarderen hoe heerlijk alles is in liefde te geloven het groen nog groener is als ik zou wensen bloemen zien te kleuren in hun kleur zwemen dennen in het bos hun zachte geur de paden dragen zonlicht zonder mensen als ik mij laat…

zwart is de nacht totdat twee ver uitelkaar staande kleine ogen licht geven en volgen een luide diepe stem zegt: tastbaar ben ik niet zelfs mijn zien waarin alles schuilt is bovenzinnelijk wij komen ver van de aarde waar nog geen mens kan komen dan alleen maar dromen wij zijn al eeuwen verder zien treurend toe naar uw streven u bent…

is het niet bijzonder dat wij onderuitgaan door schone tonen wegebben in streling en stroming van innig hoge gevoelsband onze emoties niet meer beheersen en laten meeslepen door zwevende liefde als zalig diepste wezen van mijn zijn in verrukking der gevoelige wetenschap muziek en mystiek keten mij voor eeuwig in uw gevang…

nu ik zojuist mijn geest heb weggegeven doch de inhoud nog niet leeg is geniet ik nietszeggend in de tuinstoel met half gesloten ogen alleen mijn geest spreekt spontaan naar hen die mij het liefst zagen gaan denk niet dat ik bang was voor het leven want dan heb je ‘t mis wel voel ik vreemde trekken op mijn smoel maar ben heel tevreden weggevlogen…

Gij, West-Vlaamse schoonheid op de zetel van het schoonste hof met uw gelaat naar het noordwesten van uw zo zeer gescheiden land gelijk een Venetiaanse van het noorden schittert gij in uw eigen poëzie waar uw beeld in menig harten sluit Gezelle zich niet omdraait in zijn graf achter zijn masker viel zelfs Ensor voor uw voeten die de kunst…

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe van Europa’s ramp bewind pleite met de wind petieterig manneken pis aan de grote markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer wieg mij in uw armen op terrassen Belgisch bier ik jubel in het jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

Onkel ferme knaap gij reus robuust en bruisend Brel stads tweetalig tafereel melkkoe Europa’s twijfel bewind pleite met de wind petieterig Manneken Pis aan de Grote Markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer op terrassen Duvel blond ik wieg u in mijn keel jubel in het Jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort…

verbastering waarvan veel is op te nemen nieuwe woorden Brabbel van dreumes nieuwe titel voor een bundel kinderpoëzie elke dag opnieuw…

Er is geen spijt als ik bijna niet aan je denk onregelmatig misschien, maar dan denk ik meer over je heen alsof jij niet bestaat . omdat ik je niet bemin, ook al is het zo dat jij je aan me vastklampt, en mocht het je lukken mij los te laten, laat me dan alsjeblieft met rust. . Belieft het jou, op een onverhoeds moment, toch weer de kop op…

Verbeelde mij een jeugdtrip waarin ik beland was op klimhoogte doch had de kracht niet het te bestijgen heftig trokken de paden doch mijn benen werkten tegen mijn adem ging over in zuchten poriën braken open en lieten hun tranen Cornwall, St, Michaels Mount Tintagel en King Arthur zwaaiden wenkten hoog en laag en ik kroop onder de…