Alle inzendingen van Marc

Heb genade voor het tere bloempjesbehang de plek boven de deur waar het kruisbeeld hing, de gele randen in het bad, de zware geur van oude keukens, van reuzel en spek. Al die kamers waaruit warmte nu voorgoed ontsnapt en woorden zich nog trachten te verbergen in laatste kieren of als schimmel woekerend in het pleisterwerk. Streel de vergeten…

Je ziet niet het verschil? Een steen is een steen? Terwijl die in het dal, mooi gevormd ja, maar wel dood als een pier. Zie mij dan hier in de fleur van mijn bestaan: op deze top lacht de toekomst me toe. Hoeveel kan ik niet verwezenlijken, als lucifers al die bomen doen knappen, huizen vernielen, rivieren een andere kan doen uitgaan. Het…

huisje boompje beestje slippertje…

Toen hij zijn laatste adem uitblies, slaakte hij een zucht van verlichting. (Kwam op het idee n.a.v. de 58-jarige verlamde Tony Nicklinson die geen euhanasie kreeg maar uiteindelijk op een natuurlijke wijze stierf.)…

Wekenlang gaat het vallen vanuit almaar kalere kruinen achteloos door. En deze vreemde droefheid: ook bij bomen hoort ze blijkbaar bij de kleine dood want zo kwistig wordt leven zelden rondgestrooid. Hoe tomeloze drift onder zolen kraakt en knapt. Al die geduldig opgeblonken minuskule houten kistjes met binnenin rantsoen voor onderweg…

Neem een man, neem een vrouw. Neem mij, neem jou. En laat ons binnen een jaar of dertig nog eens op deze zelfde plek komen staan en nog eens kijken naar diezelfde bosrand en nog eens zoeken naar elkaars even koude hand en denken: ja --------------------------- uit: 'Van aarde', 1999.…

Gedichtendag, En in de uitstalling van slagerij André, Tussen de worsten en de ham, Hangt er een levensgroot gedicht, Toevallig van mijzelf. Aan een mevrouw van onbestemde leeftijd Die in de etalage kijkt, Vraag ik: "Hoe vindt u het?" Ze kijkt mij angstig aan Alsof ik het op haar, Of nog veel erger, Misschien wel op haar handtas heb…

Leg toch even, als je durft, je oor te luisteren bij deze kakofonie van miljoenen door elkaar heen schreeuwende moleculen, overal en uit alle tijden lukraak vandaan gegeten, gedronken, geademd. En ondertussen alweer bezig met afscheid te nemen op weg naar een ander lichaam, een riool, een boomblad, een rivier. Vertel mij hoe het kan dat…

Je hebt te stellen met zo'n huisvriend. Aarde en slijm, nagels door de posten. Onteer zijn ontwerp. De spade steekt dieper naargelang zijn kunde verkiest. Al ben je buikziek, je navel is in al. Zijn toon ook zo vaderlijk aangeblazen. Granaatappelen sieren de tuin, een bord van tufsteen. Je gaat maar ga je dan. De ingang is aan een veiligheidsspeld…

jij wil niet veel Eva alles of niets zoals het leven zelf zoals elke tuin de hof van Eden jij wil een hemelbed vol donkere aarde een lichaam dat leeft met huid en haar een taartje dat naar alles smaakt een wijnglas waarin de ganse zomer zingt jij wil een lege schelp vol golvende baren een broekzak waarin de wereld kan een waakvlam die…

er is iets weg ik weet niet meer wat of waar of wanneer maar de lente laat mij koud ik overwinter weer alleen buiten al mijn zinnen wie is binnen en wie wint niet ? ik ben een stuk verdriet een lied zonder veren te oud om het geluk af te leren alles was wonder alles is wonde alles voorbij alles : zij…

wintermorgen jij bent al buiten en nu pas zie ik in de kamer van vannacht jouw adem : ijsbloemen op de vensterruiten…

voor Alice (1926-2008) voorbij het lievemoederen voorbij de laatste vraag die ook het eerste antwoord was – wat weten wij van de doden ? laat haar heelhuids in een kistje slapen mooier dan de open kooi waarin zij sterven moest en lichter dan het laatste uur van nooit meer dood laat haar huizen in de warme schoot van keukens vol potten…

Inge is even off line. Dat wil zeggen dat ze met veel goede moed de strijd heeft aangevat om weer beter te worden. Wie weet, gaat ze binnenkort weer aan de slag, maar zover is ze nog niet.…

Geloofsgebouwen - als musea nu te kijk. Stilte verloren.…

De weg te gaan - stap na stap Af en toe een woord Weg van tijd, weg van denken…

Elk een steen apart samengelegd - zij aan zij - slechts een straat naar niets…

Ogen groen en blauw met lange wimpers als accenten, ze kwamen samen in maagdelijkheid. Verlegen en zacht streelden vingers elkaar in onschuld en liefdevol verlangen. Jouw groene hart nam je mee. De overkant lokte je naar nieuwe ervaringen waar je vruchten schonk in nieuwe levens. Vingers blauw en koud. Ze bevroren een hart in droef geklop…

Barstensvol tijd dwingt het silhouet van deze bergen een enkele oogopslag. Want precies zo zagen holenmensen de Matterhorn hier als een reusachtig baken de hemel in wijzen. En precies ditzelfde landschap zal zich tonen wanneer mensheid als een dun maar koppig laagje overmoed van de eeuwigheid is afgeschraapt. Maar om door wie te worden bekeken…

Als echte vlinders, bevlogen we kriebels in elkanders buiken. Mijn stille rivier ontwaakte in ontembare bergstromen. Lijkend op een oneindige waterval van overheersende liefde. Slechts weinigen mogen echte vlinders ontmoeten. Veel theorie maar de praktijk blijft in't ongewisse. Seks wordt liefde en liefde wordt seks. Deze ontdekking…

Jij was eerst zo verlegen. Toch ben je niet gebleven. Het gras, groener aan de overkant. Hem vond je beter, interessant. Jij was eerst zo verlegen. Je bent bij hem gebleven. Hem ook een kind gegeven. Ik ben alleen gebleven. Hier zit ik, heel verlegen... met een groene lach.…

Hoelang is ’t geleën da’k hier nog te schrijven zat? Met de kat op m’n been en onder m’n neus ’n wit blad? Hoeveel woorden zijn ‘r gegaan Door m’n oren, langs m’n lippen, zonder d’r bij stil te staan da’k ze nimmer zal bezitten? Want die pen bleef droog en ‘t blad bleef wit. De kat ligt aan de stoof Wijl ik voor den tv zit……

Als des avonds de lichten uitgaan en de vogels steken hun bek in de veren, dan zal ik den trap opgaan en uittrekken mijne kleren. Na de wekker te hebben gezet, sla ‘k een kruis en vouw m’n handen, dan spreek ik tot god, heel nauwgezet, de volgende woorden mijner verlangen: God, lieven heer, als ik morgen ontwaak, Zie dat het gras dauw op…

kus vluchtende lichtheid lucht spontaan laten gaan overhellen en nu de sprong pff gedaan…

meisje met je rode haren ik zag je in een andere tijd de eerste helft van onze wedstrijd won ik de tweede won niemand…

hart boven land hart boven de verstilde vlakte kalm ontwarrend de greep van ijle omstrengeling wakker bij het punt van uitkijk en terugkomen anders wachtend…

Achterin de rozentuin, staat een theehuis, half in puin, Overgroeid met rozenstruiken. Zonder ramen, zonder deur, met verrotte vensterluiken en een muffe schimmelgeur.  Vroeger was het een juweeltje. ‘t Was mijn eigen klein kasteeltje en daar ging ik stiekem spelen met mijn vriendjes eed’le delen. Goeie God, wat deed dat deugd…

Zij is bang en kijkt niet. Ze kijkt niet in de zee. Bang voor haar eigen schoonheid want wat moet ze daar toch mee. Bang te verdrinken, tenonder te gaan of een donderwolk te worden. Zo bang is de maan! Maar eens zal ze kijken, heel lang kijken, want ze moet. Ze moet verdrinken in de zee, dan pas wordt ze eb en vloed.…

ik vond je leuk ik vond je hart ik denk dat jij mijn vondst bent!…

de picolo die piept piept de cello heupwiegt wat de triangel doet van ting ting de liefde slaat de maat klanken zwellen langzaam aan bekkens schuiven langs elkaar zing zang zing zang violen aaien hoog en laag tuba's hijgen zware lucht 't orgel pompt en spuugt en pijpt en de pauken doen van boem boem boem boem boem…